Hoi pap,
ik wil eens even met je praten. Ja, ik weet het: je bent er niet meer, maar je zit nog in mijn hart. Je hebt wat losgemaakt met je overlijden, vijf jaar geleden. Ik ben een beetje veranderd daardoor. Mijn prioriteiten zijn een beetje veranderd. En ik ben van alles aan het verwerken.

Ik ben inmiddels veel gezonder aan het worden. Maar daar heb ik wel wat operatieve hulp bij gehad. Ik vraag me een beetje af wat je daarvan zou hebben gevonden. Ik kon het namelijk niet meer, afvallen, zoals tien jaar geleden, toen ik zeventig kilo kwijtraakte. Inmiddels is obesitas een chronische ziekte, wist je dat, pap?
En pap, wat zou je ervan zeggen als je dit allemaal wist? Zou je het fijn vinden als je wist dat ik beter werd? Ja, stomme vraag, natuurlijk vind je dat fijn.Maar heiligt voor jou het doel ook de middelen? Dat weet ik dus niet.
Er zijn nog best een hoop dingen die ik aan je zou willen vragen. Maar dat gaat niet meer. Wat gaan vijf jaar toch snel voorbij en ik mis je op sommige momenten nog steeds. Zoals vandaag. En op momenten dat ik voor grote vraagstukken sta en jouw mening had willen weten. Want papa wist het toch wel goed allemaal.
Ik hoop dat je met me meekijkt, al is het maar over mijn schouder.