Sinds de komst van mijn feline vriendjes in dit reeds wat chaotische huishouden, heb ik mezelf altijd verteld een geldig excuus te hebben om die Kerstboom dan maar op te tuigen in mijn fantasie. Want die eerste keer, dat ik het wel deed, kon je er op wachten natuurlijk.

Sammie, de meest brutale van het stel, zat op een afstandje te kijken hoe ik die dag voor Kerstmis een echte Blauwspar naar binnen haalde en installeerde. Vervolgens hoe ik dat verlichtingssnoer een beetje ongeduldig uit elkaar friemelde, want die ‘dingen’ zijn altijd weer een bron van ergernis (hoe ruim je dat ook netjes op?). Hoe ik een piek halfslachtig balancerend op de trap op die boomtop manoeuvreerde. En de overige prachtig blinkende en kitscherige rode en gouden ballen erin hing. Ik had niet eens door, dat Sammie een memorabel moment uitkoos om die boom eens nader te onderzoeken.
Natuurlijk had ik die Kerstdagen mijn schoonfamilie uitgenodigd voor een heus 6-gangen-diner. Ik vind het altijd geweldig om een hele dag in de keuken bezig te zijn. Echter, dit keer was ik een weinig nerveus. Die eerste ontmoeting met di toekomstige schoonouders was een weinig en heikel moment voorzien van akelige stiltes tussendoor. Normaal kan ik daar wel doorheen prikken, maar ik proefde – vooral van de aanstaande schoonpappa – wat onwil. Nu hadden de beste lui voorheen al zo’n 4 schoondochters het doopceel geschonken en vroeg ik me nadien af, waar die ongezellige natuur toch vandaan kwam. Niet van mijn ex, die was altijd de gezelligste thuis blijkbaar.
Je wil natuurlijk die eerste keer dat je mensen uitnodigt voor een Grand Diner een goede indruk achterlaten. Dus was ik die hele maand december al bezig geweest om mijn huis spic en span te kuisen. Werkelijk alles moest eraan geloven. Achteraf bezien, weet ik nog steeds niet of ik me die moeite werkelijk had moeten getroosten.
En toen kwam die belangrijke Eerste Kerstdag. En belden die schoonouders aan mijn deurbel, waarna ik ze maar gauw binnenliet, en een kleine bezichtiging gaf van mijn honk. Ik installeerde ze vervolgens netjes en gaf di schoonpappa mijn beste fauteuil en een flinke borrel. Terwijl ik over mijn bar heengluurde hoe de beste mensen de toko op zich innamen, zag ik hoe Sammie een aanloop nam.
En een grootse sprong waagde richting mijn prachtige Kerstboom. En terwijl hij de boom belaagde, viel de boom natuurlijk achterover, precies over het hoofd en de schouders van di zeer geliefde en wat nukkige schoonpappa. En vrijwel gelijktijdig dat de kat over hem heen viel, maakte hij vervolgens rare bokkensprongen om maar weg te komen.
Hilariteit alom, natuurlijk, specifiek van mijn toenmalige ex. Die kon daar wel om schaterlachen. Hij deed niet eens een poging om zijn vader van de Kerstboom te bevrijden. Terwijl ik me spoedde om hem te verlossen van de boom, en een touw te vinden waarmee ik de boom weer vast kon zetten. Ik wrong me in duizenden excuses, natuurlijk.
Toch was daarna het ijs wel voorgoed gebroken.
En het 6-gangen-diner een absoluut succes.
Maar de stomme kat heeft me sindsdien wel genezen van de wil ooit nog een Kerstboom thuis op te zetten. Dan toch maar in gedachten… al wringt het zo af en toe wel.
Dit verhaal verscheen eerder op het blog van Irene