Gal ~ 1) Bijbelboek (afk.) 2) Bitter lichaamsvocht 3) Bitter vocht 4) Bittere gemoedsstemming 5) Bittere stof 6) Bittere vloeistof 7) Bitterheid 8) Boosheid 9) Boze stemming 10) Deel van het lichaam 11) Dier 12) Door de lever afgescheiden vloeistof 13) Eenheid van versnelling 14) Fransman 15) Gezwel op planten 16) Haat 17) Inwendig lichaamsdeel

Gisterenmiddag begon het. Zo rond half vijf kreeg ik wat pijn in mijn buik. Al snel werd de pijn erger en kwam hij in golven: zwol aan en nam weer af. Rond zes uur werd het weer minder: ik dacht dat ik wel zou kunnen trainen. Vol vertrouwen reed ik naar karate. Maar ik had buiten de waard gerekend. De weg lag vol met hobbels en iedere kiezel leek een Mount Everest die ik te hard nam. De pijn werd weer erger.
Voor de training kwam ik tot rust. Het leggen van de matten was goed te doen en het groeten ging prima. Ik had mijn band wel wat losser geknoopt dan anders, want de druk was best heftig. Ik kon mijn knieën wel niet zo hoog optrekken en springen was in het begin geen pretje, maar het ging.
Tot de partneroefening. Mijn trainingsmaatje raakte met zijn vuist precies de zijkant van mijn buik, een tikje waarvan ik normaal gesproken geen last zou hebben, maar deze keer sprongen de tranen in mijn ogen en zakte ik door mijn benen van de pijn. Dat ging niet zo goed. Maar ik herstelde en trainde verder, uiteraard wel mijn buik beschermend.
Het springen aan het einde van de les ging echt niet meer: drie sprongen en de steken kwamen in alle hevigheid terug. “Ziekenhuis?” vroeg mijn andere trainingsmaatje. “Ja,” antwoordde ik tussen twee aanvallen door.

Even mijn gal spuwen

Een spoedeisende hulp die dicht is na negen uur ‘s avonds. Het lijkt wel of je na die tijd geen SEH nodig mag hebben. Dan maar naar de huisartsenpost. “Heeft u een afspraak?”
Wat krijgen we nu? Ik sta te creperen van de pijn en ik heb bijna kramp in mijn tricep van het knellen, maar ik had een afspraak moeten maken? “Nee.”
“Ik noteer u dan als binnenloper, dan wordt u zo gebeld en wordt u uitgevraagd over de urgentie.” Als ik maar hulp krijg. Ik kreeg op het moment dat de telefoon ging een aanval en kon niet antwoorden. Mijn trainingsmaatjes waren mee, de schatten, en een van hen nam de telefoon aan. De urgentie was hoog genoeg: ik mocht zelfs tussendoor.
Tussendoor is een ruim begrip: mensen met een snee in hun vinger, een rood bultje op de arm en een niet zichtbare aandoening gingen voor. Precies op het moment dat ik dacht aan de beurt te zijn, werd een ander stel geroepen en ik kreeg een aanval. Ik kon even niet anders dan heel hard schelden. De wachtruimte keek ervan op. Mijn trainingsmaatje zei: “Als je nog zo’n aanval krijgt, druk ik op de noodknop, oké?” Ik bevestigde.
Eindelijk mocht ik naar binnen. Mijn trainingsmaatje deed het verhaal, ik had teveel energie nodig om de pijn te onderdrukken. Toen mocht ik op de tafel gaan liggen en de dokter deed haar onderzoek. Het gemeenste onderzoek ooit: ze ging heel hard op mijn buik duwen! Ik zat tegen het plafond van de pijn.
“Tja, het zou je gal kunnen zijn. Misschien heb je galstenen, maar het kunnen ook nierstenen zijn. Morgen moet je even langs je eigen dokter gaan en dan extra onderzoek.” Ik kreeg een warme hand en een receptje voor een zetpil en dat was het. Ga maar naar huis.

Een blaas met gal en sludge

Galstenen dus. De dokter liet er geen gras over groeien: een bloedonderzoek en een echo. En daar was ik dan de hele dag mee bezig. Het bloed was goed. Ik heb geen suiker, geen ontstekingen en alleen de leverwaarden waren iets verhoogd. Dat mag ook wel na zo’n heftige aanval.
De echo gaf uitsluitsel. In mijn galblaas zit een beetje sludge, dat is ingedikte gal en daar kan je enorme last van krijgen. Het lag wel een beetje in de lijn der verwachting. Na een gastric bypass wordt je galblaas eigenlijk zo goed als overbodig. Je lever maakt namelijk voldoende gal aan om de boel op orde te houden. Dat wat in je galblaas zit is eigenlijk niet meer nodig voor de spijsvertering. Daardoor kan je galstenen ontwikkelen. Wat ik heb, is daar een voorloper van.
Ik ben er wel een beetje gallisch van. Je hebt overduidelijk pijn en dan moet je eerst vragen beantwoorden om te bepalen of je urgent bent. De SEH is gesloten en mensen met zichtbaar minder ellende lopen een voor een de spreekkamer binnen en komen vrolijk huppelend naar buiten. Is dit onze zorg vandaag de dag: u heeft pijn, even kijken of u genoeg pijn heeft om u te kunnen helpen, anders moet u morgen maar naar de dokter gaan of ruim twee uur wachten op uw beurt. Het zou eigenlijk verplicht moeten worden dat de dokter even in de schoenen van de patiënt gaat staan om te ervaren of die voldoende pijn heeft. Eens kijken hoe ze dan omgaan met hun wachtrij.
Dit is dus de reden dat de WOT vandaag wat later is. Ik had wat ziekenhuis gedoe. En vandaar dat het woord van vandaag ‘gal’ is. Leef je dus maar lekker uit, spuw je gal en schrijf weer mee.
#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag kies ik een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat hier een link achter naar je eigen blog zodat iedereen mee kan lezen.
Oorspronkelijk begon Karin Ramaker met de WOT. Na wat omzwervingen via Irene en Hendrik-Jan, kwam de WOT uiteindelijk bij mij terecht. Ik schrijf de WOT nu sinds 2014.