Dit is een vervolgverhaal met onregelmatig gepubliceerde delen. Lees eerst deel 1 en daarna deel 2. Kom dan weer hier terug, ik wacht wel even op je.
[…]
Klaar? Lees dan nu deel drie :).

Het was gevaarlijk om te dromen. Dat had ik inmiddels wel door. Alweer verspilde ik weekenden in de bar waar ik voor het eerst met Gino had gedanst. Hele avonden zat ik weg te dromen achter mijn jus d’orange aan mijn tafeltje. Maar Gino kwam niet. Tot ik het eindelijk opgaf.
Ik liep langs het strand terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Gino was er niet. Ik zou hem nooit meer zien. Zeker twee maanden had ik mijn weekenden zitten verdoen door te wachten op mijn droomman. Mijn mysterieuze danser. Slechts twee keer was hij gekomen, we hadden gezoend en daarna… niets. Ik wist alleen zijn naam, zijn geur en ik kon zijn sterke armen nog om me heen voelen. Ik had zo graag meer gewild.
Zoute tranen liepen over mijn wangen en vermengden zich met de zilte lucht die langs het strand altijd zo prominent aanwezig is. Ik sta stil, handen in mijn broekzakken en ik staar naar de zee. De volle maan stond laag aan de westelijke horizon, aan de oostkant begon Eos langzaam met haar roze vingers in de donkere lucht te grijpen en nog waren mijn tranen niet op.
Hoe kon Gino mij dit nou aandoen? Waarom danste hij twee keer met mij en verdween toen met de noorderzon? Ik staar omhoog. Orion, de jager, verandert in een danser: de sterren dansen extra door mijn vochtige ogen.
Dan neemt mijn ratio het over: hoe kun je nu al zo verliefd zijn op iemand die je twee keer hebt gezien en die je één keer gezoend hebt? En toch…
Ik zie hem nog steeds voor me: zijn ogen, zijn armen. Ik voel zijn soepele heupen tegen de mijne en ik voel zijn warmte.
Langzaam slof ik naar huis. Ik voel me niet lichtvoetig. Niet gezien. Niet gewild. Ik weet niks van hem. Ik wil ook niks meer van hem weten. Het is over. Uit. Zucht. Alone again, naturally.
Wordt vervolgd. Deel 4 is er nu ook