Wie wil mag ‘m hebben!
Ik stelde gisteren de zesde vraag in het #50books project. Welk boek geef je aan iemand die je nauwelijks kent? Dat is lastig, want zoals Hendrik Jan en Irene aangeven: een boekenbon of een ruikertje is makkelijker. Je stoot niemand tegen het zere been door een boek te geven dat misschien in verkeerde aarde valt. Iemand kan zelf iets uitzoeken met zo’n bon. Maar erg persoonlijk is het niet.
Ik heb wel eens een boek cadeau gedaan
Dat was toen mijn eerste nichtje werd geboren in 2008. Ik vond toen dat haar eerste echte boek van mij afkomstig moest zijn. Ik gaf haar het grote Jip en Janneke boek. Inmiddels is het stukgelezen: de hele kaft ligt eraf. Een geslaagd cadeau!
Ik kreeg zelf ooit ook een boek cadeau voor mijn verjaardag. Het was Voer voor psychologen van Harry Mulisch. De gever, een huisgenoot van mij, was van mening dat mijn afkeer van Mulisch door dit boek zou worden opgeheven. Ik heb het boek in mijn kast gezet en het daarna nooit meer opgepakt om te lezen. (Als iemand hem tegen verzendkosten wil hebben, dan vind ik dat prima. Wie het eerst komt,…)
Ik denk dat ik daarom nooit een boek zou geven. Als bibliofiel vind ik het zonde als een boek staat te verkleuren in een kast, zonder dat iemand er ooit in kijkt of leest. Je krijgt van mij pas een boek als ik je goed ken.
