Vandaag vraag 33 van de vijftig in het #50books initiatief van Peter Pellenaars: Wat vinden jullie van auteurs die ook onder pseudoniem publiceren? Dit keer is het niet Peter zelf die de vraag stelt maar Man van Hout (denkelijk een pseudoniem). Ik heb eigenlijk weinig tot (g)een boeken gelezen van dezelfde schrijver die het ene boek onder pseudoniem schreef en het andere onder zijn eigen naam. Een boek dat ik heb gelezen is van Marek van der Jagt, De geschiedenis van mijn kaalheid. Het was een aardig boekje, maar ik was er niet kapot van. Een ander boek was van Arnon Grunberg.
“Beter dan Grunberg!” zei Max Pam. Ze waren dezelfde schrijver!
Later bleek dat Marek van der Jagt een pseudoniem was van Arnon Grunberg, de schrijver van onder andere De mensheid zij geprezen. Dit boek heb ik ook gelezen. De mensheid… is een jubileumboek geschreven naar aanleiding van de eerste uitgave van De lof der zotheid van Desiderius Erasmus. Dat was in 2001 namelijk precies 490 jaar geleden. De lof der Zotheid kwam uit in 1511.
Zoals gezegd: beide boeken heb ik gelezen. Ik vond De mensheid… vele malen leuker dan De geschiedenis van mijn kaalheid.

Het boek van Grunberg is een lofzang op en een verdedigingsrede voor de mensheid.

De mens verdedigt zich tegen azijnpissers en hun onsterfelijke werken en neemt het op voor zijn soortgenoten. Als je mocht kiezen tussen God, de appel, Eva en de slang, dan kun je maar beter de slang zijn. In een gloeiende redevoering toont de advocaat aan dat macht, begeerte, haat, manipulatie, wreedheid en wellust ten onrechte een slechte naam hebben. Er zijn juist mooie dingen uit voortgekomen. De eerste zin van het boek begint al goed:

Geen beest is zo belasterd als de mens.

Ik zou hem eigenlijk nog een keertje moeten lezen, omdat ik de helft niet heb begrepen, tien jaar geleden.
De geschiedenis van mijn kaalheid gaat over een jonge man in Wenen met een kleine penis. Het hele boek druipt van de Freudiaanse verwijzingen. Leuk, maar als je eenmaal die trein voor die tunnel hebt laten ontsporen hoef je dat echt niet nog vijf keer te doen, bij wijze van spreken. Ik kan me er weinig van herinneren, het boek is niet echt blijven hangen qua inhoud. Maar ik weet wel, dat ik blij was dat ik het uit had. Dat gezever over die te kleine piemel was ik echt wel zat op den duur.
Onder pseudoniem schrijven vind ik prima. Ik doe het zelf ook nog wel eens. Maar ik denk dat je niet beiden hoeft goed te vinden: een pseudoniem wordt volgens mij vaak gebruikt om een nieuwe of andere schrijfstijl uit te proberen. Dat experiment kan slagen… of genadeloos falen.