De vijfde vraag die ik stelde in het kader van het #50books project was de volgende:

Heb je wel eens een situatie meegemaakt bij jezelf of bij vrienden die je herkende uit een boek dat je gelezen had, waardoor je meer begrip kon opbrengen voor die situatie? Uit welk boek kwam die situatie?

En ik breek me het hoofd erover. Waarom moet ik toch altijd van die moeilijke vragen stellen? Irene ontwijkt de vraag min of meer en schrijft over het feit dat ze het niet eens is met het onderzoek. Slimme meid! Maar die tactiek kan ik nu dus niet meer toepassen.
Ik zal dus echt moeten gaan nadenken over deze vraag. Hoor je het al kraken? Dat zijn mijn hersentjes die zich aan het pijnigen zijn.
Ik lees eigenlijk alleen maar fictie en dan met name fantasy. Non-fictie lees ik amper. Sprookjes las ik vroeger ook. Nu zit er in sprookjes altijd een wijze les, een moraal. Anders is het geen echt sprookje natuurlijk.
Ik ben gelukkig nog nooit door een wolf opgegeten of door een jager het bos in gestuurd. Ik heb zelfs geen zwavelstokjes af hoeven strijken om warm te blijven, laat staan dat ik een kruimelspoor naar huis heb hoeven volgen.
De wijze lessen waren altijd dat je op het rechte pad moest blijven, de deur niet open moest doen voor vreemden, goed moet zijn voor arme mensen of niet te veel moet eten. Die laatste les heb ik eigenlijk altijd in de wind geslagen, maar voor de rest heb ik me eraan gehouden.

Maar herkenbare situaties? Nee, die zaten er niet bij.

In fantasyboeken dan? Tenzij ik er ineens achterkwam dat ik kon toveren en een doodsvijand had die ik moest vermoorden omdat hij anders mij zou vermoorden, zal zoiets nooit echt voorkomen.
Of chicklit? Ik heb alleen Aanpakken gelezen van Sophie Kinsella. Ja, ik wist niet hoe de oven werkte en al heb ik geen IQ van 158 (volgens de nationale IQ-test van BNN) en ben ik geen huishoudster in een chic gezin, ik ben wel een ramp in de keuken, net als Samantha. En dat was dan voor mij een herkenbare situatie waar ik vreselijk om moest lachen toen ik het las.