Er was eens een boek. Zijn rug was recht en fier, zijn bladzijden maagdelijk wit en ongeschonden. Trots stond het boek in de kast tussen andere boeken. De andere boeken hadden zich vreselijk laten toetakelen door de lezer. De lezer was een monster, zo bedacht het trotse boek zich. Hij zou zich nooit zo laten toetakelen. Dat wist hij zeker.

Op een mooie dag, het moet een mooie nazomerdag geweest zijn, kwam de lezer naar de boekenkast toe. Alle boeken in de kast rilden van angst. De lezer was gevreesd. De bladzijden stonden te trillen als een espenblad in hun banden. De lezer stond voor de boekenkast en keek aandachtig. De boeken zagen de bloeddorst in zijn ogen en probeerden zich zo klein mogelijk te maken. Zelfs de drie delen van de Dikke van Dale probeerden zich te verbergen.
Het trotse boek stond rechtop met ongebroken rug en de bladzijden hielden zich zo stijf dat ze zachtjes knisperden. Met minachting keek het boek naar de andere boeken die een smerige rookgeur verspreidden van angst. En toen zag de lezer het boek. “Jou heb ik nog niet gelezen,” zei hij. Hij pakte het boek met zijn smerige nicotinegele vingers en liep terug naar zijn luie stoel.
Daar aangekomen vouwde de lezer het boek open.

*KNAK*

De rug van het trotse boek was in een keer gebroken. Nu begonnen ook de blaadjes te trillen. Ze wisten dat ze alleen maar vastgelijmd zaten aan de rug en niet ingebonden waren. Het boek had wel gedaan alsof het een hardcover was, maar in werkelijkheid was het slechts een goedkope paperback.

De lezer bladerde de verder. Hij scheurde de eerste bladzijden van het katern eruit. Die had hij niet nodig. Daar stond niets op wat hij interessant vond om te lezen. De bladzijden verdwenen in de prullenbak naast de stoel.

De vernedering van het trotse boek

Toen de lezer aangekomen was bij een pagina waar hij iets interessants vond, vouwde hij een hoek van de bladzijde om en legde het op zijn kop op het tafeltje naast hem. De bladzijden kregen het benauwd. Naast het boek stond een overvolle asbak. De bladzijden lagen met hun maagdelijk witte blaadjes in de as en kregen zwarte vegen op hun letters. De lezer kwam terug met een pen. Hij onderstreepte het stukje dat hij interessant vond en las weer door. En zo ging het verder tot het boek uit was. De lezer onderstreepte, vouwde hoekjes om, nieste en hoestte in het boek en blies er sigarettenrook over uit. De blaadjes waren niet meer wit, de rug was gebroken en het eens zo trotse boek had zich toch laten toetakelen door de lezer. Vernederd liet het zich terugzetten in de kast.

Een boek toetakelen? Nee!

Ik ben er niet voor. Ik houd mijn boeken het liefst zo netjes mogelijk. Ik heb wel een paar heel oude boeken met vergeelde bladzijden, maar dat is niet door mijn toedoen. Ouderdom en gebruik door de jaren heen hebben de boeken vergeeld en de rug gebroken. Ik houd ze liever mooi. Niets zo fijn als een nieuw boek, waarvan de bladzijden nog naar drukinkt ruiken en de rug nog stijf is van het ongelezen zijn.
Dit jaar is de gastheer van de serie #50books Hendrik-Jan de Wit. In 2013 en 2015 werden de vragen gesteld door Peter Pellenaars. In 2014 nam ik zelf de honneurs waar.
Iedereen is vrij om de vragen te beantwoorden zoals hij of zij wil. Laat je reactie achter bij Hendrik-Jan, zodat iedereen je antwoord op de wekelijkse vraag kan lezen.