Sinds mijn veertiende ben ik op dieet. Ik heb er verschillende geprobeerd. Twee keer het 40-puntendieet (1000 calorieën per dag), twee keer het weinig koolhydratendieet (en dus veel eiwitten), gewone porties eten, niet meer snoepen, light-producten. En altijd hielp het maar even. Ik viel wat kilo’s af, kwam er even zoveel weer bij.
Wat een verandering he. Eigen collectie
Toen ik 26 was, kon ik maat 38 aan. Ik was jong en slank en gespierd, een echte godin. Ik studeerde af in een prachtig broekpak. Het mooiste compliment wat ik die dag kreeg, was dat een oud-studiegenoot mij niet meer herkende. “Ik weet niet wie u bent,” zei hij. Prachtig. Daarna ging ik werken en de kilo’s kwamen er weer bij.
BED
Sinds 2009 had ik een diëtiste, waar ik twee jaar lang heb gejojood. Vervolgens, in 2011, werd bij mij binge eating disorder geconstateerd. Het is een soort comazuipen, maar dan met eten en zonder coma. Binge eating wil zeggen dat je binnen zeer korte tijd, zeg een half uur, je dagwaarde aan calorieën naar binnen werkt, en dat minimaal vijf dagen per week. Eigenlijk een soort boulimia, maar dan zonder kotsen.
Een wijze man (mijn zwager) zei tegen me: “Eten is psychisch, het is altijd psychisch.”
Nou, dat bleek. Toen ik in 2012 overspannen raakte, wist ik eindelijk wat ik allemaal had: post-traumatisch stresssyndroom, een paniekstoornis, binge eating disorder en depressiviteit. Die depressiviteit wist ik al in 2011, toen ik mij liet omscholen tot eerstegraads bevoegd docent. Maar eindelijk was het benoemd, vooral de eetbuien hadden een naam gekregen. Voor die eetstoornis heb ik een protocolgroep gevolgd waarbij ik met de G-schema’s heb leren werken: gebeurtenis, gedachten, gevoelens, gedrag en gevolgen. Ook wel Rationeel Emotieve Therapie genoemd.
Na de protocolgroep liep ik nog even bij de psychologe daar, maar zij stopte en ik zocht een ander. Ik kwam in december 2011 bij mijn huidige psycholoog. Daar ben ik nog steeds. Het gaat inmiddels beter met me. Ik wil inmiddels wel weer blijven.
Mijn laatste kans
Een jaar lang heb ik nagedacht. Wat heb ik nog voor mogelijkheden? Diëten lukken niet meer. Toen heb ik de stap genomen, een beslissing waar ik heel lang tegenop zag omdat het zo ingrijpend is. Ik kan namelijk niet meer terug. Maar ik wil ook niet meer terug. Als ik een beslissing neem, dan blijf ik daar ook bij.
Gastric bypass bron
Wat ik besloten heb? Ik heb me aangemeld voor een maagverkleining. Oorspronkelijk wilde ik een maagband, maar dat doen ze niet meer. Teveel risico’s en complicaties. Natuurlijk moet je van tevoren allerlei dingen invullen, aan voorwaarden voldoen en heel veel doorzettingsvermogen hebben. Gelukkig voldeed ik aan de voorwaarden en beschik ik over een overdosis doorzettingsvermogen. Op 24 april kreeg ik te horen wat er met mij gaat gebeuren. Ik krijg een gastric bypass.
Gastric bypass
Letterlijk: het omzeilen van de maag. Dit betekent dat mijn slokdarm aan een klein stukje maag wordt vastgemaakt. Het andere einde van het maagje wordt vastgemaakt aan de dunne darm. Het voedsel dat ik eet, valt eigenlijk door mijn maagje naar mijn dunne darm. Op die manier neem ik nog maar 40% van de voedingsstoffen op die ik binnenkrijg. Hiermee zou ik zo’n 60-75% van mijn overgewicht kunnen verliezen als ik mij goed aan de regels houd. Dat wil ik, dat kan ik en dat ga ik doen. Wanneer de operatie precies is, weet ik niet. Hopelijk ergens in juli. En dan word ik weer de slanke godin die ik was toen ik afstudeerde. Ik ben dan wel voor altijd op dieet. Maar dat geeft niet. Als dat verdomde hongergevoel maar verdwijnt.
