Blogbreien, Turkije en chronisch ziek zijn
bron
Daar zit ik dan achter een leeg scherm, met knipperende cursor. Ik heb geen idee wat ik ga schrijven, dus dan maar proberen om ook eens te blogbreien à la Karin. Breien is in dit geval gewoon maar intikken wat er in je opkomt.
Zo las ik bijvoorbeeld net de nieuwe post van Elja. Je moet daar echt tussen de regels doorlezen om te snappen wat ze zegt, maar bij zoveel zwijgen kun je zoveel zeggen. En nu ik het toch over zwijgen heb, schiet er ineens een onderwerp te binnen.
Maandag sprak ik op Twitter nog even door met @elja1op1 en @cultures na #blogpraat. We hadden het over half geïnformeerd schrijven over een kwetsbaar, danwel gevaarlijk onderwerp. Mijn mening is dat je je vooral niet met de helft van de informatie moet mengen in een discussie die gewelddadig van aard is. Bij sommige conflicten weet je niet eens wat er precies aan de hand is.
Neem nu Israël en Palestina. Zonder een discussie te willen aanzwengelen over wie hier de goeden en de kwaden zijn (of de bokken en de schapen), dit conflict is lang geleden begonnen: ik was nog niet eens vloeibaar. En ik begrijp er niks van. Ik wil het ook niet begrijpen en ik wil hier ook geen mening over hebben.
Net als nu met Turkije. Ook daar wil ik geen mening over hebben. Hoewel ik het geweld dat gebruikt wordt verschrikkelijk vind, kan ik me er niet toe zetten om me er een mening over te vormen. Laat staan dat ik een kant ga kiezen op mijn blog. Ik heb ook eerlijk gezegd niet de energie om me daar mee bezig te houden of me erin te verdiepen.
Ik las namelijk ook een blog van Lisanne, over chronisch ziek zijn. Ik hoorde drie weken geleden dat ik chronisch ziek ben: obesitas schijnt bij de chronische ziekten te horen. Ik wist het niet.
Ik wilde dat ik haar optimisme had om me te helpen dit te accepteren. En ook al val ik straks met kilo’s tegelijk af door mijn gastric bypass, ik blijf chronisch ziek. Je ziet het dan alleen niet meer aan me. Raar idee. Op mijn overgewicht na, voel ik me eigenlijk best goed. En toch ben ik chronisch ziek.
Ik ga mijn energie eerst maar eens hierop richten. Op accepteren dat ik chronisch ziek ben. Dan kan ik daarna misschien het gedoe dat wereld heet weer eens echt toelaten.
Meer weten of vragen?
Ben je geïnteresseerd geraakt door dit blog? Stuur me een berichtje en help je verder!
Wauw, open , mooi!!
Blijf jij maar breien!
XXXXXX
Dankje wel. Ik blijf breien. Had u nog een truitje of vestje gewild ;).
Schrok even….maar moest even doorlezen…dagen van blij en dagen van potver…en maar vechten!! Dank voor het delen…en..blijf vooral breien..als geen ander weet jij dat ..achteraf iets eraf beter is dan teveel erbij.
Dankjewel voor je compliment. Ik hoop dat ik je niet al te erg heb laten schrikken…
Ha, het gesprek op Twitter ligt duidelijk nog in mijn hoofd te broeden. Opeens zie, lees en denk ik meer na over dat activisme en welke aandacht ik daaraan wil of kan geven. Ben ook blij met de constatering dat ik zelf ook langzaam weer van alles voel borrelen… drive, doel, actie. // En dan jouw blogbreien. Mooi. Accepteren van iets, kan moeizaam zijn, een les die je te leren hebt misschien. Over chronisch ziek zijn had ik afgelopen jaren ook een les te leren, en is nog zoeken naar balans tussen gedeeltelijk accepteren en vechten tegen wat ik gewoon niet wil, en niet kan accepteren. // Ik weet dan ook niet of waar jij mee afsluit, accepteren dat je chronisch ziek bent met obesitas, mijn keuze zou zijn. Ik ga je volgen!
Ik weet ook nog niet of ik het kan accepteren, of dat ik ermee ga proberen te leven. Het blijft een lastig gegeven.
Ook het wel of niet retweeten van tweets geeft hoofdbrekens: als je retweet ben je het dan eens met het gezegde of niet? Ik vind het lastig. Een foto van een bebloed hoofd of het geweld gebruiken tegen iemand, politie of demonstrant, dat is duidelijk: daar kun je het niet mee eens zijn lijkt me. Maar een stuk tekst die de een of andere kant kiest retweeten, dat geeft geen duidelijkheid of je het ermee eens bent of niet.
Tja, het blijft allemaal lastig en moeilijk. Welkom in het land waar grote mensen wonen en de soldaten niet meer van tin zijn….
acceptatie is het eindpunt van een lange,moeilijke maar ook mooie reis die veel energie en aandacht vergt. Succes op deze reis!