Blogbreien, Turkije en chronisch ziek zijn

bron
Daar zit ik dan achter een leeg scherm, met knipperende cursor. Ik heb geen idee wat ik ga schrijven, dus dan maar proberen om ook eens te blogbreien à la Karin. Breien is in dit geval gewoon maar intikken wat er in je opkomt.
Zo las ik bijvoorbeeld net de nieuwe post van Elja. Je moet daar echt tussen de regels doorlezen om te snappen wat ze zegt, maar bij zoveel zwijgen kun je zoveel zeggen. En nu ik het toch over zwijgen heb, schiet er ineens een onderwerp te binnen.
Maandag sprak ik op Twitter nog even door met @elja1op1 en @cultures na #blogpraat. We hadden het over half geïnformeerd schrijven over een kwetsbaar, danwel gevaarlijk onderwerp. Mijn mening is dat je je vooral niet met de helft van de informatie moet mengen in een discussie die gewelddadig van aard is. Bij sommige conflicten weet je niet eens wat er precies aan de hand is.
Neem nu Israël en Palestina. Zonder een discussie te willen aanzwengelen over wie hier de goeden en de kwaden zijn (of de bokken en de schapen), dit conflict is lang geleden begonnen: ik was nog niet eens vloeibaar. En ik begrijp er niks van. Ik wil het ook niet begrijpen en ik wil hier ook geen mening over hebben.
Net als nu met Turkije. Ook daar wil ik geen mening over hebben. Hoewel ik het geweld dat gebruikt wordt verschrikkelijk vind, kan ik me er niet toe zetten om me er een mening over te vormen. Laat staan dat ik een kant ga kiezen op mijn blog. Ik heb ook eerlijk gezegd niet de energie om me daar mee bezig te houden of me erin te verdiepen.
Ik las namelijk ook een blog van Lisanne, over chronisch ziek zijn. Ik hoorde drie weken geleden dat ik chronisch ziek ben: obesitas schijnt bij de chronische ziekten te horen. Ik wist het niet.
Ik wilde dat ik haar optimisme had om me te helpen dit te accepteren. En ook al val ik straks met kilo’s tegelijk af door mijn gastric bypass, ik blijf chronisch ziek. Je ziet het dan alleen niet meer aan me. Raar idee. Op mijn overgewicht na, voel ik me eigenlijk best goed. En toch ben ik chronisch ziek.
Ik ga mijn energie eerst  maar eens hierop richten. Op accepteren dat ik chronisch ziek ben. Dan kan ik daarna misschien het gedoe dat wereld heet weer eens echt toelaten.