Beste Conor,
Laat ik beginnen met je te vertellen dat ik je ontzettend dapper vind. Zoals je voor jezelf zorgt en voor je moeder terwijl zij zo ontzettend ziek is. Eerlijk gezegd wist ik vanaf het begin van het verhaal dat ze het waarschijnlijk niet zou halen. Dat jij dat niet wilde zeggen, was precies hoe ik mij voelde toen mijn vader overleed. Ik vertelde heel dapper dat ik dacht dat hij het niet zou halen toen hij zijn longontsteking kreeg. Maar ik wilde hem niet loslaten. Dat heeft mij heel veel moeite gekost.
Toen ik las dat je moeder een longontsteking had, wist ik dat het voor haar ook einde verhaal was. Ja, dat klinkt heel bruut en gemeen, maar voor mij was het ook realiteit. En de realiteit is vaak hard en gemeen. Ik denk dat dat is wat de taxusboom je probeerde te leren met zijn drie verhalen: dat niet alles lijkt zoals het is. De boom zegt het ook heel mooi:

Het was immers waar dat verhalen niet altijd goed afliepen. Dat had het monster hem in elk geval wel duidelijk gemaakt. Verhalen waren ongetemde, woeste wezens die alle kanten op gingen, die je nooit zou verwachten. (blz. 144)

De taxusboom, die jij een monster noemt, vertelde dat hij een aantal andere namen had: Herne de Jager, Cernunnos en de eeuwig groene man. Wist je dat Cernunnos de Keltische god van de onderwereld was? Hij wordt vaak afgebeeld met hoorns. Zijn naam betekent ook “de gehoornde”. De eeuwige groene man en Herne de Jager zijn alleen maar andere namen voor hem. Wist je ook, Conor, dat het niet toevallig is dat die taxusboom op een begraafplaats tegenover je huis stond? De boom wordt vaak op die plaats gevonden omdat de mystieke betekenis van deze boom die van poortwachter is. Hij weert geesten.
En wist je, Conor, dat die taxusboom ook symbool staat voor de verbinding tussen leven en dood? Die rode besjes lijken wel bloed. Je eigen moeder zegt het aan het einde van het boek, toen een medicijn van de taxusboom haar beter ging maken:

‘Dat dacht ik ook’, zei zijn moeder, met nog steeds dat droevige lachje. ‘Doordat ik elke dag naar die taxusboom keek had ik het idee dat hij een vriend was die me zou helpen als het echt fout zou gaan.’ (blz 175)

En zag je dat je moeder de taxusboom een vriend noemde, terwijl jij het beschreef als een monster? Die boom, dat was degene die jou hielp om vast te houden en niet los te laten. Die boom, die prachtige taxus, heeft mij geholpen om verdriet los te laten. Ik hoop dat die boom dat ook voor jou kan doen. Op termijn.
Patrick Ness en Siobhan Dowd: Zeven minuten na middernacht, Een ontroerend verhaal voor jong en oud, over verlies en loslaten. Uitgeverij De Geus, Breda. 2013. Geïllustreerd door Jim Kay.
Dit is mijn eerste boekrecensie in het kader van ‘Een perfecte dag voor literatuur‘, georganiseerd door Cathelijne Esser van Not just any book. Ik heb dit boek gratis gekregen, maar dat heeft in geen enkel opzicht mijn mening over het boek beïnvloed.
Hier kun je meer recensies over dit boek lezen.