The blue hour
Van het strand en de branding word ik altijd rustig. Alsof de wind de spinnenwebben en de nare gedachten uit mijn hoofd waait. Het is mijn favoriete plekje als ik me eenzaam, verdrietig of in het nauw gedreven voel. De weidsheid van de zee en het strand (zonder badgasten) geeft me ruimte en ik heb het minder benauwd, voel me minder eenzaam en verdrietig. Vaak denk ik aan het liedje De branding van Lenette van Dongen, van de cd Jagadamba, die over het algemeen zeer de moeite van het luisteren waard is. Ook lukte het me om nog een paar mooie foto’s te maken van het strand bij nacht.
De branding
Alleen de branding
Haar auto op het Zwarte Pad
De laatste lichten van de stad
Die onvoorstelbaar volle maan
De duinen, niets heeft ooit bestaan
Haar stille man, haar wereld brandt
Niets is er aan het Noorderstrand
Alleen de branding
De branding
mmmmmm
Haar lijf, haar hoofd
Haar hart is koud
Niet langer vrouw
Niet getrouwd
Geen besef meer van de pijn
Dat haar kind zo ziek moest zijn
Niet meer dat stomme foute lot
Geen oude echo meer van God
Alleen de branding
mmmmm
Geen wonder dat er nu gebeurt
Geen hemel die nu openscheurt
Geen stem die toch nog inkeer bracht
Het blijft gewoon een doordeweekse nacht
Niet wonderschoon laat staan sereen
Hoewel er net een vrouw verdween
mmmmm
Kijkduin by night
(En ja, hier klopt grammaticaal ook weinig van, maar het gaat meer om het gevoel wat er uit dit nummer spreekt.)
Eigenlijk wilde ik deze post de titel “Vieze spelletjes” geven, maar na mijn wandeling op het strand van Kijkduin vanavond leek me dit geen fijne titel meer. Het is zo negatief. Ik wilde mijn post van vanavond laten gaan over de machtspelletjes die in sommige bedrijven gespeeld worden. Zoals gezegd heeft de strandwind deze post uit mijn hoofd verjaagd en er voorgaand verhaal ingewaaid. Ik ben blijer met het verhaal zoals het er nu staat.
Foto’s van mijn hand.
