Het is november. De storm giert om de gymzaal en de regen stort zich met een woest geweld op het dak, alsof iedere druppel zich door het plafond op de zwoegende leerlingen wil afreageren. De examenkandidaten van 5 Havo werken hard aan hun economie-examen. Af en toe kraakt er een stoel, kucht een leerling of valt een rekenmachine.
Voorin de gymzaal zit een jonge docente op te letten of het allemaal wel goed gaat. Achterin zit een wat oudere docent zijn werk na te kijken.
De jonge docente kijkt de zaal door en merkt dat zij ineens in een houten bankje zit. Voor haar ligt het examen Nederlands: tekstverklaren. “Ha, dit kan ik!” denkt ze. De lerares opent het boekje en begint te lezen. Terwijl ze aan het lezen is, worden de letters steeds kleiner en kleiner. Daarnaast blijkt de tekst over een scheikundig fenomeen te handelen waarbij allerlei lastige formules uitgelegd worden.
Als de docente wanhopig de eerste vraag bekijkt, ziet ze dat haar gevraagd wordt om een som uit te rekenen met de uitgelegde formules. Het blijkt ook de enige opgave in de toets te zijn. De tranen springen in haar ogen. Ze kijkt om zich heen en ziet dat haar klasgenoten allemaal met een rekenmachine bezig zijn en haar er geen kunnen lenen. Langzaam maar zeker tikt te tijd weg, terwijl ze zich blindstaart op de opgave.
De tijd in de gymzaal tikt langzaam weg. Achter de jonge docente hangt een grote klok, type station. De economiekandidaten kijken allemaal naar de lerares. Verschrikt kijkt ze op. Een druppeltje speeksel in haar mondhoek verraadt wat de leerlingen allang hebben gezien: ze was in slaap gevallen!
Beschaamd slaat de docente haar ogen neer. Gelukkig gaat de bel zo om het einde van de toets aan te geven. Maar wat klinkt die schoolbel raar: tuut tuut tuut tuut tuut tuut.
Bron plaatje