Ik ben niet alleen bang voor spinnen, ik haat ze. Hoe groter, hoe enger. Ook met kleintjes ben ik niet echt blij. Het liefst zou ik leven in een wereld zonder spinnen. Ik weet dat deze achtvoeters een nuttige functie hebben in de wereld, maar ik zou persoonlijk zonder kunnen. Tenminste, dat dacht ik tot voor kort.
Een paar weken geleden was er een dief die op slinkse wijze mijn ring van mijn hand pikte. Ik had het niet eens door: zo was ik onder de indruk van de ouderwetse handkus die ik kreeg van de jongen. Ik miste de ring pas toen hij de hoek om was gerend.
Natuurlijk begon ik moord en brand te gillen, toen er ineens een vreemdeling op mij af kwam lopen. Hij zag er heel onguur uit. “Rustig maar mevrouw,” zei hij, “ik ken dit diefje en ik weet waar hij heen gaat. Ik bezorg u de ring wel terug.”
Ik keek hem aan en iets in zijn loensende ogen maakte dat ik hem vertrouwde, ondanks zijn ongeschoren kin, zijn schouderlange haren, zijn naar oud zweet, bier en nicotine stinkende kleding en de rafels in zijn stem.
“Hoe gaat u mijn ring terugkrijgen?” vroeg ik. Onder zijn jas haalde hij een klein kooitje vandaan met daarin een grote, zwarte spin. Vol afgrijzen deinsde ik terug. Mijn adem stokte in mijn keel en mijn ogen werden zo groot als schoteltjes. “Hij doet niets hoor,” zei de vreemdeling, maar ik kon me er niet toe zetten om dichterbij te komen. Omdat ik niets meer zei, vertrok de vreemdeling: “Wacht hier,” was het enige dat hij mij nog toevoegde.
Een half uur later kwam hij weer terug, met het kooitje en daarin die vreselijke spin. Maar dit keer had de spin iets tussen zijn poten. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst: ik waagde me iets dichterbij en zag mijn sieraad. De rode robijn glom me tegemoet.
Ik stamelde mijn dankbaarheid en vroeg hem de ring aan mij terug te geven. Even glimlachte de vreemdeling, een onverwachte flits van rechte witte tanden en hij zei: “Pak hem zelf maar, de spin doet je niets.”
Ik viel bijna flauw van angst, het zweet brak me uit en ik stond te trillen op mijn benen. Met geen mogelijkheid kon ik, durfde ik, mijn kostbare kleinood uit het kooitje pakken.
De man zag het en glimlachte nog eens. “Kom maar terug als u uw angst heeft overwonnen.” Hij gaf me zijn visitekaartje met een adres en liep weg, mij verbijsterd achterlatend. Zou ik mijn ring ooit nog terugzien?