Zondag reed ik, na een week goed ziek geweest te zijn, richting een fietsevenement waar ik met Focus Websites sponsor van was. Het was voor mij een test om te kijken of ik inmiddels weer een beetje opgeknapt zou zijn, of ik zoiets fysiek inmiddels weer aan kon. Ik parkeerde de auto bij het evenement, toen het gebeurde.
Ik zette het paarse pandamonster, mijn bijnaam voor mijn paarse Fiat Panda, in zijn vrij en wilde de handrem aantrekken, toen het gebeurde. Ik voelde iets kriebelen op mijn rechterhand en toen ik keek wat mij zo kriebelde, schrok ik mij rot. Over de rug van mijn hand liep een groot, eng beest. Een SPIN.
In een reflex schudde ik met mijn hand en de SPIN was weg. Ik hoopte stiekem dat deze handeling het beest zo hard tegen het raam van mijn auto had geslingerd, dat hij het niet zou overleven, nadere inspectie van de passagiersstoel en de omgeving daarvan leverde echter geen resultaat. Ik kon geen dode of bewusteloze SPIN terugvinden.
Ik vergat het voorval niet, maar ging naar het evenement. Het evenement ging voorspoedig, de actie voor het goede doel was succesvol en na anderhalf uur ging ik weer naar huis. Ik was moe en rillerig. Dit was eigenlijk iets te veel geweest nog. Ik checkte voor de zekerheid nog even of ik die SPIN ergens zag, maar het achtpotige beest liet zich niet zien.
’s Nachts nachtmerriede ik dat het monster wraak nam
Levensgroot verscheen het monster voor me. De harige poten stonden aan weerszijden van mijn verstijfde lichaam. De facetogen waarin ik mijn lijkbleke gezicht acht keer weerspiegeld zag, knipperden niet en de gifkaken bewogen heen en weer als een nijptang. Alles droeg bij aan de doodsangst waarin ik verkeerde. Dit monster ging mij opeten! Langzaam kwam de SPIN dichterbij, het gif droop van zijn kaken en lekte op het kussen naast me. Ik kon me niet bewegen, ik kon niet weg. En het beest kwam alsmaar dichterbij…
’s Ochtends werd ik wakker, kletsnat van het zweet. De nachtmerrie nog levendig voor ogen. Ik schudde de beelden van mij af en deed wat ik moest doen die dag. ’s Avonds mocht ik lesgeven aan cursisten die wilden leren hoe je met WordPress een website maakt.
Ik stapte in de auto, gooide mijn rugzak op de passagiersstoel en ging zitten. Tijdens het instappen voelde ik iets langs mijn voorhoofd strijken, ik keek op en zag dezelfde SPIN van gisteren die een web had gemaakt tussen mijn stuur het dak van mijn paarse pandamonster. Ik wist niet hoe snel ik uit moest stappen.
“Hoe ga ik jou eruit krijgen?” mompelde ik tegen mijzelf. Ik keek achter me en zag wat blaadjes aan de struiken, maar in gedachten zag ik het monster opnieuw over mijn hand lopen en ik rilde. Dat wilde ik niet. Ik dacht aan mijn autosleutel, waarmee ik het beest zou kunnen aanpakken, maar opnieuw het schrikbeeld. Besluiteloos stond ik naast de deur, stuurde een appje naar mijn compagnon met een foto: “Er zit een monster in mijn auto!” Ik kreeg een smiley met tranen van het lachen terug.
Eigen foto
Gelukkig kwam er een meneer langslopen: “Meneer, bent u bang voor spinnen?” vroeg ik.
“Nee.” zei hij en hij kwam naar me toe. “Zou u een SPIN uit mijn auto willen halen?” Er moest iets van mijn doodsangst in mijn stem hebben doorgeklonken want de meneer moest glimlachen en haalde de SPIN weg. Ik reed opgelucht naar de cursus.
Blijf ik nog met een vraag zitten: wie is hier het monster en wie heeft nu wraak genomen op wie?
Foto bovenaan door: Daniele Levis Pelusi
