Vanaf de zevende verdieping kijk ik graag naar beneden, naar het voorbijtrekkende publiek. Hoog boven het geluid van de gesprekken, daar waar het geroezemoes verstomd en de stilte alleen verstoord wordt door gierende sirenes van hulpdiensten. En af en toe een verdwaalde meeuw. Mijn oog wordt getrokken door een man en een vrouw die druk gebarend voor de ingang van de nachtclub staan. In mijn fantasie vormt zich het gesprek.
“Waar zijn de kaartjes? Jij had ze toch bij je?”
“Ik dacht dat jij ze in je tas had gestopt.”
“Ik had ze op de keukentafel gelegd, zodat jij ze in je binnenzak kon stoppen!”
Lichte paniek laat de stem van de vrouw hoger klinken.
“Hoe moet ik nou weten dat jij ze op de keukentafel had neergelegd? Dat moet je even zeggen tegen mij!”
“Waarom moet ik dan altijd alles in mijn tas stoppen? Jij mag ook wel eens wat meenemen!” Het zware brommerige geluid van de man is van veraf alleen te horen als: manamanamanamanam.
Van de vrouw slechts flarden bij de hoge hysterische uithalen: “Ik wilde niet eens naar de London Knights, maar jij moest zonodig piemels kijken.”
“Ja, ik wilde wel eens wat vergelijkingsmateriaal hebben. Ik krijg daar nooit de kans toe. In de kleedkamer van de fitness kijk je niet naar het gereedschap van een andere man, daar houd je je ogen boven de gordel gericht.”
Het absurde gesprek dat zich in mijn hoofd afspeelt, is wel heel vreemd. Ik zie de man en de vrouw gearmd weglopen. Gelukkig lopen ze weg, dan kan ik dit vreemde gesprek beëindigen voor het helemaal uit de hand loopt.