Zoals iedere vrijdag sta ik mij om te kleden om aan de karateles te gaan deelnemen. De vloer is daar vaak slecht geveegd, maar ik weet inmiddels waar de bezems staan. Ik wilde net de kleedkamer uitlopen om de bezem te halen, of eigenlijk de conciërge die zou moeten vegen en toen gebeurde het.
Ik had mijn hand al op de deurkruk, maar voor ik deze naar beneden kon drukken, vloog de deur ineens open en daar stond ze. Vriendin K. die al een half jaar op Aruba was, stond ineens recht voor me. Ze riep mijn naam op die kenmerkende manier van haar en ik schrok me lam. We vlogen elkaar in de armen, zoals we dat wel vaker deden en hielden elkaar stevig vast. Mijn god, wat had ik haar gemist. Dat had ik niet verwacht.
Ik heb haar wel vijf minuten omarmd, niet gelovend dat ze daar weer stond, huilend van blijdschap, mijn tranen opgevangen door haar extensions. Ook tijdens de les stond ik steeds bijna te janken. Hoe erg kan je iemand missen… En hoe vertrouwd was het om weer met haar te trainen.
De vloer is overigens niet meer aangeveegd. Gelukkig was hij niet zo heel erg vuil.