Dat was een verschrikkelijke date. De man was ongeïnteresseerd, oppervlakkig en keek mij niet een keer recht aan. Hij praatte aan een stuk door over zichzelf, over voetbal, over alle geweldige sales die hij had gemaakt en vroeg me niet een keer wat ik nou leuk vond. Alle mannen die ik de laatste tijd had gedated, leken geen enkele interesse in mij te hebben. Ze stelden me geen enkele vraag en ik voelde niet de behoefte om zelf iets te delen met deze heerschappen.

Dit deed ik nooit meer. Dan maar single forever. Ik opende mijn voordeur, gooide mijn jas op de kapstok en schopte mijn pumps eronder. Daarna liep ik naar de woonkamer om in mijn favoriete stoel nog even wat tv te kijken. Tot mijn verbazing zat daar al iemand.
Ik was niet bang, door mijn karatetraining wist ik wat ik kon doen om iemand in een klap uit te schakelen. “Wie ben je en wat doe je hier?” Langzaam keek de figuur naar mij op vanuit de stoel waar hij zat. Naast mijn stoel stonden 3 flessen van mijn beste wijn. “Nou, zeg op!”
“Jij bent een van de moeilijkste vrouwen om aan de man te krijgen,” zei de figuur, terwijl hij opstond. Het bleek een man te zijn, lang en met donker haar. Zijn oogopslag had een bepaalde je ne sais quoi – een twinkeling die iets beloofde. Hij keek wat wazig, maar bleek stevig op zijn benen te staan, ondanks de wijn. Zijn stem was laag maar hij sprak niet met dubbele tong. Alsof de drie flessen alcohol hem niets hadden gedaan.
Hoe durfde hij me zo aan te spreken in mijn eigen huis? “Ik?… Moeilijk… Maar, wat, jij!” Ik struikelde over mijn woorden van woede, maar ook de alcohol waarin ik mijn mislukte date had verdronken, deed zijn werk.
“Ga zitten,” de man wees naar mijn stoel. Te boos om iets te zeggen bleef ik staan. De man zuchtte. “Ga zitten,” herhaalde hij, krachtiger en zijn ogen boorden zich in de mijne. En ik ging zitten alsof een onbekende macht mij dwong.

“Mijn naam is Amor, beter bekend als Cupido.

Ik ben aan jou toegewezen om je aan de man te brengen. Maar jij bent zo moeilijk, zo veeleisend, je hart is zo gesloten, dat je niemand kan toelaten. En dat kan mij mijn baan kosten.”
“Je baan?”
“Ja, weet je hoeveel Cupido’s er al door jou ontslagen zijn? Niemand heeft jou nog aan de man gekregen en ik ben je laatste kans. Als ik je niet aan de man kan krijgen, word ik ontslagen en wordt er niemand anders meer aan je toegewezen. Dan blijf je de rest van je leven single.”
“Als jij Cupido bent, waar zijn je vleugels dan?”
“Altijd weer die vleugels, heb je niet gehoord wat ik heb gezegd? Je blijft de rest van je leven single en ik zit nu op mijn laatste kans!”
Ik reageerde niet. Amor zuchtte, stond op, trok zijn trui uit en ontvouwde zijn vleugels. De witte vleugels waren enorm groot. Ze raakten het plafond en de laagste punten van de veren lagen op de grond. “Tevreden?”
Amor pakte een vierde fles uit de kast, nam een slok wijn en bood mij de fles aan. Ik nam de fles aan en nam een flinke slok. Mijn ogen nog steeds gericht op de man in mijn huiskamer, maar mijn blik was niet meer onaangedaan. “Dit is een nachtmerrie,” hield ik mezelf voor, “straks word je wakker in je eigen bed en dan is het voorbij. Gewoon een nachtmerrie.”
“Maar mijn baan, dus. Zullen we daar even op focussen? Ik ben hem kwijt als jij geen kerel vindt. Hoe ga je dat aanpakken?”
“Jij bent Cupido, verzin jij maar wat.”
“Ik heb dus geen ideeën meer.”
“Nou lekker dan. Daar ben ik mee geholpen.”
Cupido bleef even stil.
“Er is nog een laatste redmiddel, maar dat is wel een paardenmiddel,” begon Amor voorzichtig, “dat is alleen voor de echt hopeloze gevallen.”
Zijn rechtermondhoek krulde even omhoog. Waarom viel me dat nou weer op? Ondanks mezelf kon ik niet boos blijven. “Help dit hopeloze geval dan maar met je paardenmiddel,” zei ik, half lachend.
We liepen naar de keuken en Amor pakte een steelpannetje van het pannenrek en deed er wat water in, vervolgens nam hij van mijn kruidenrek wat kaneel en nootmuskaat, hij pakte wat saffraan en kervel. Daarna nam hij wat honing en uit de koelkast pakte hij een paar aardbeien. Daarna bracht hij het geheel aan de kook. “Jij moet roeren, het is jouw paardenmiddel,” zei Cupido. Ik pakte een pollepel van het rek en begon snel te roeren. “Nee, nee, het moet langzaam, als een hartslag.” Hij kwam achter me staan en legde zijn hand om mijn hand op de lepel. Samen roerden we het mengsel, terwijl we de dampen inademden. Cupido’s andere hand pakte mijn andere hand en hij draaide me om. Ik keek hem aan, zag de twinkeling in zijn ogen en liet mijn laatste reserves varen. Het paardenmiddel had zijn werk gedaan. Cupido tilde me op en nam me mee naar de zevende hemel.