Huilen, dat was het enige dat K. nog deed. Alleen maar huilen. “Kunt u mij niet matsen mevrouw? Alstublieft? Alsjeblieft? Anders wordt mijn moeder boos.”
Nee, zei ik onverbiddellijk, maar ondertussen voelde ik me echt slecht. Hij had alleen maar gezegd dat het andere meisje geen straf had. Omdat hij had gepraat. Hij praatte terwijl ik net zei dat er niet meer gepraat mocht worden. Arme K.
Maar hij had het wel gedaan. En ik vond het zo zielig, zo sneu. Ik voelde me echt heel slecht, een keiharde bitch, dat ik dit jongetje eruit moest sturen en dat ik hem dan ook nog eens niet wilde matsen.
“Mevrouw u weet toch dat ik ADHD heb,” probeerde K. nog. Ja. Dat wist ik. En ik wist ook dat hij zijn pilletjes niet innam. Dat is een vreemde bijkomstigheid van deze aandoening: vergeetachtigheid, terwijl ze regelmatig pilletjes moeten innemen. Ik vroeg hem of hij zijn pilletjes had ingenomen. Nee, zei hij. “Dat ben ik vergeten.”
“Maar begrijp je dan niet, dat je je niet goed gedraagt als je je pilletjes niet inneemt en dat dat gedrag dan gevolgen heeft?” vraag ik. Weer zegt K. dat hij dat niet snapt. Misschien heb ik een te lange zin uitgesproken. Ik had nog niet eens het woord consequenties gebruikt.
Nog één keer probeert hij of ik zijn uitstuur wil weghalen. “Nee,” zeg ik.
Ik ben een keiharde bitch.