Voor alles is een eerste keer, en dus ook voor de eerste keer vastzitten in de lift. Dat overkwam mij vanmiddag in de lift naar mijn appartementje op de zevende verdieping. De lift heeft al vaker de geest gegeven, maar ik was altijd net de dans ontsprongen. Vandaag was het dus kennelijk mijn beurt. En ik was niet alleen.

Ik kan er natuurlijk een heel spannend verhaal van maken, bijvoorbeeld dat ik met mijn grote liefde in de lift vast zat, maar dat was niet zo. Dan zou ik liegen. En dat zou een heel ander verhaal worden. Ik vond het toch wel spannend genoeg.
Ik stapte met zeven andere vrouwen en een klein mannetje de lift in. Ik moest naar de zevende, de dames hadden een feestje op de vijfde, waar ze allemaal lekker ruikend eten voor hadden meegenomen. De deuren gingen dicht en de lift steeg op naar de eerste verdieping.
*Bonk*
Daar bleef hij even hangen. Een van de dames drukte op een knopje en de lift ging weer omhoog.
*BONK!*
Ook op de derde bleef hij hangen. We keken al een beetje naar elkaar met verbazing. Ik had geen idee wat er gebeurde. Toen nog een laatste *BONK* en de lift stond stil. Het nummertje stond op vijf. De deur ging niet open. Het knopje om de deur open te zetten, weigerde. We besloten om de noodknop in te drukken.
De knop werd ingedrukt door de dame die er het dichtste bij stond. Ik verwachtte dat er eigenlijk na de eerste keer overgaan wel contact zou zijn. Dat een vriendelijke dame of heer zou vragen wat er aan de hand was, en dat er onmiddellijk een monteur gestuurd zou worden.

Niets was minder waar

Na vier keer op de knop duwen en geen gehoor te krijgen, besloten we de brandweer te bellen. Via 112 vroegen we om hulp. Het werd inmiddels steeds warmer in de lift en zuurstof zou op termijn met zoveel mensen toch wel eens een dingetje kunnen worden. Bovendien was er een dame die last had van haar hart, eentje met diabetes, eentje met epilepsie en ik met mijn astma en misschien toch wel een klein beetje claustrofobie. De brandweer zou met tien minuten aanwezig zijn en ondertussen mochten we niet aan de deuren zitten om te proberen ze open te trekken of op knopjes drukken.
We kregen eindelijk contact met de storingsdienst van de lift. Het had zeker vijf tot tien minuten geduurd voor het noodsignaal werd opgenomen. Het meisje aan de lijn bleef kalm. Zelfs toen wij een beetje boos werden, dat het zo lang duurde voor ze opnam. Haar cursus “kalm blijven en rustig praten” had ze waarschijnlijk cum laude gehaald, de cursus “inlevingsvermogen” moest ze waarschijnlijk opnieuw doen. Ze zou een monteur aansturen.
“Hoe lang duurt het voor hij komt?”
“Ik ga hem nu bellen, hij komt zo snel mogelijk.” Ze vroeg om een telefoonnummer en verbrak de verbinding.
Opnieuw belden we de brandweer: het kleine mannetje was een beetje bang en had zijn plasje laten lopen. Het arme kleintje. Hij voelde de paniek van zijn oma en begreep niet zo goed wat er gebeurde en hij wilde natuurlijk uit de lift. De urinelucht vermengde zich met de lucht van het eten dat de dames bij zich hadden en de lifttemperatuur steeg. De dames met de klachten raakten iets meer in paniek. De situatie was verslechterd. De brandweer ging nu met toeters en bellen rijden, in plaats van gewoon normaal. “Ze komen nu heel snel, mam, inshallah,” zei de vrouw naast me.
Ondertussen belde de monteur: “Zijn jullie al uit de lift?”
“Wat denk je zelf?”
“O, dan kom ik eraan.”
“Schiet op!” Ik stond naast de vrouw met de telefoon en kon het gesprek meeluisteren. Ik ben er nog steeds verontwaardigd over.
Plotseling hoorden we stemmen aan de andere kant van de deur. “Hallo? Gaat het nog goed daar? Wij zijn van de brandweer en gaan jullie eruit halen!”

Een zucht van opluchting ging door de lift

De deur ging open en we zagen waar we waren blijven hangen: ergens tussen de vierde en de vijfde etage. Er zat een gapend gat bij de onderste helft. Een van de brandweermannen stapte de lift in en zette linkerknie op de grond; de rechter zette hij rechtop als opstapje en tegelijkertijd als blokkade voor het gat. Als eerste ging het kindje eruit en toen de drie dames met klachten. Ik mocht als een na laatste eruit. Mijn karatetas werd aangepakt en ik pakte de hand van een jonge brandweerman die ik ook wel eens bij de fitness had gezien en klom de lift uit.
Al die tijd in de lift was ik kalm gebleven. Voor het kleine jongetje, voor de dames met de klachten. Als bewoonster van deze flat. Ik was niet alleen kalm, ik was zelfs een beetje laconiek: ach, dit gebeurt vaker. Het ligt niet aan ons, het is de lift. Zelfs met maar een persoon erin blijft hij soms hangen. Nee, hij valt echt niet naar beneden: er zit een soort blokkeringssysteem in waardoor dat niet kan gebeuren. De moeder met de suikerziekte was daar bang voor en ze keek me aan alsof ze de geruststelling van mijn gezicht wilde lezen. Ik was echt heel erg kalm. Te kalm misschien zelfs wel.
Ik bedankte de brandweermannen voor hun hulp en ging de laatste twee trappen omhoog. De lift durfde ik even niet meer te gebruiken. Ik stak de sleutel in het slot van de deur: tot mijn verbazing zag ik dat mijn hand trilde. En toen ik bij mijn koffiezetapparaat kwam in mijn keukentje, had ik het heel even moeilijk. Gelukkig stopte het trillen vrij snel en kon ik rustig mijn koffie drinken. Daar was mijn paniek dus.
Al met al heeft het zo’n dertig minuten geduurd, maar het waren best lange minuten. Ik was erg blij dat ik de lift uit kon. Ik was blij die drie mannen te zien. En ik was blij weer thuis te zijn. Vastzitten in de lift is niet een ding wat ik nog eens wil meemaken.
Heb jij wel eens vastgezeten in een lift? Hoe ging je daarmee om?