En ik huilde

Het was 1 januari van een jaar dat ik me niet meer kan herinneren. We (we is hier mijn ouders en zusje) kwamen van mijn grootouders vandaan.  Op nieuwjaarsdag gingen we namelijk altijd naar mijn opa en oma om daar de familie gelukkig nieuwjaar te wensen. Ik zag het groepje waar ik bij hing, staan en zei tegen mijn ouders dat ik ze een fijn nieuwjaar ging wensen. Ik liep naar ze toe, maar ze renden weg. Ik rende er achteraan. Toen ik in de buurt was, renden ze verder. Ik liep terug, want ik wist dat er maar één mogelijkheid was in die buurt en ik zag ze aan het eind van de straat. Ik kon alleen niet zo hard rennen.
Ik was bezweet en het huilen stond me nader dan het lachen. Ik koelde mijn verhitte voorhoofd aan een koude paal waar het bordje woonerf op stond. De tranen begonnen te rollen. Ik wilde ze alleen maar een fijn nieuwjaar wensen. Waarom gingen ze nou weglopen?
“Kom maar binnen, Martha,” zei mijn moeder toen. En ik huilde.

En ik huilde echt niet niet echt

Het was 1 januari van een ander jaar dat ik me niet meer kan herinneren, maar waarschijnlijk eentje later. We kwamen van mijn grootouders vandaan. Toen we ’s avonds thuiskwamen van de trein, stond in de overdekte trap naar beneden mijn naam met een zwarte stift op de muur: “Martha is golo”. Wat is golo, vroeg mijn moeder en ik wist het niet.
We liepen verder en kwamen door een straat, twee straten van ons huis vandaan. Weer stond mijn naam op de straat gekalkt met diezelfde zwarte stift. “Bel Martha voor een snelle wip” met ons telefoonnummer erbij. Ik liep door, tranen van schaamte brandden in mijn keel, maar ik slikte ze weg. Ik huilde niet.
Dit was slechts een voorbode van wat moest komen. Twee avonden later in mijn geheugen werd er gebeld en ik nam de telefoon op. “Hallo?” zei ik. “Ben jij in voor een snelle wip?” hoorde ik aan de andere kant. “Meneer, ik ben vijftien,” bracht ik uit en het schaamrood vloog naar mijn kaken. Mijn moeder nam de telefoon over en sprak langdurig met de meneer. Ons telefoonnummer werd uit de escortdatabase gehaald.
Ik heb geen flauw idee hoe mijn ouders en zusje hierop reageerden. Zelf heb ik heel lang de telefoon niet kunnen opnemen.

Maar ik huilde niet

Een andere avond. We waren net thuis waarschijnlijk van mijn grootouders (we gingen daar best vaak naar toe, bedenk ik me nu) vandaan en toen kwam er een pizzabezorger aan de deur met vier pizza’s. “U heeft pizza’s besteld,” zei de jongen. Mijn moeder keek verbaasd en zei dat dit niet zo was omdat we net thuis waren. De pizza’s werden weer meegenomen. Later werden we gebeld door de pizzatent. Mijn moeder moest uitleggen wat er aan de hand was en dat het heel vervelend was, maar dat het restaurant helaas de dupe was van het gedoe.
Fijn om het van me af te schrijven. Dit zijn de dieptepunten uit mijn leven. Where I hit rock bottom, zeg maar. Waar ik het meest boos om ben, nu, is dat mijn ouders en zusje er ook in betrokken zijn geweest op deze manier. Ik kon het niet meer verbergen. Nu was het pesten echt en onomkeerbaar aanwezig in mijn leven. Mijn ouders wisten het. Tot die tijd dacht ik altijd dat ze het echt niet niet echt wisten.