In Chinatown in Boston wordt eerst een hand en daarna een vrouwenlijk gevonden. Het hoofd is er bijna afgehakt. Detective Jane Rizzoli en patholoog-anatoom Maura Isles gaan op onderzoek uit en komen erachter dat het verhaal eigenlijk negentien jaar eerder begint met een schietpartij in de Red Phoenix. Dat is een restaurant in Chinatown waar vijf mensen dood geschoten worden. De politie deed het toen af als een moord en zelfmoord verhaal. Maar is dit wel zo? Slechts één vrouw overleefde dit drama, een vrouw gespecialiseerd in wushu, een Chinese vechtkunst. En wat heeft deze vrouw te maken met de verdwijning van nog een ander meisje, genaamd Laura Fang?
Vanaf het eerste moment werd ik het verhaal ingezogen. Het begint al met de eerste zin:

De hele dag heb ik het meisje gadegeslagen.

Normaal gesproken schrijft Gerritsen niet in de ik-persoon. Het gaat over Rizzoli en Isles en dat staat altijd in de derde persoon. En daarom intrigeerde dit verhaal mij zo. Ik wilde per se weten wie die ‘ik’ dan wel was die een meisje de hele dag had gadegeslagen. Eerst dacht ik aan een stalker, een man die nare bedoelingen had met dit meisje. Maar al binnen het eerste hoofdstuk werd mij duidelijk dat dit niet het geval was. Toen wilde ik nog meer lezen, want ik was op het verkeerde been gezet. Heerlijk vind ik dat!
Waarom het verhaal mij ook zo boeide, was vanwege het voorkomen van de vechtkunst wushu en het gebruik van een zwaard. Bij de beschrijving van het vrouwelijke lijk – de keel was opengesneden tot aan de nekwervels – vermoedde ik het gebruik van een zwaard. Dit vermoedde ik omdat ik zelf een jaar of twee zwaardkunst heb beoefend en ik las door: ik wilde weten of ik gelijk had en dat had ik.
Het verhaal liet me niet los en ik heb het in een week uitgelezen. Ik vond de Chinese tradities en mythen die erin voorkwamen erg mooi. Mij interesseert dat altijd wel.

Toch gaf ik Het stille meisje op Goodreads maar vier sterren.

Dat komt omdat ik één ding toch wel raar vond. In het boek wordt Soen Woekoeng genoemd, de Apenkoning uit de Chinese mythologie. In een bepaalde situatie wordt Rizzoli gered door een mysterieuze atletische figuur die eruit ziet als die Apenkoning. Rizzoli, een nuchtere detective met weinig geduld voor het occulte, gaat er tot op het einde van het boek in mee dat het die Apenkoning is. Er wordt zelfs een jeugdherinnering van Rizzoli bijgehaald om het nog wat mystieker te maken. Dat vind ik jammer. Het was niet nodig geweest.