Vandaag sprak ik met een meisje in mijn Kaderklas. Dit doe ik wel vaker natuurlijk, maar nu over iets heel anders. De meisjes in de klas vinden het leuk om op elkaars armen en handen te schrijven. Aan het einde van de dag zitten hun handen en onderarmen helemaal vol met geklieder, hashtags en andere schrijfsels.
Een van de meisjes die vroeg mij vorige week of ze arm schoon mocht maken, want het bonkte zo. Tja, al die poriën die dichtgeverfd worden met stiften zorgen ervoor dat de huid niet meer kan ademen en dat gaat bonken. Vandaag had dat meisje niets meer op haar arm staan.
Het meisje naast haar aan tafel had dat nog wel. Dus ik zei: “Goh jouw arm is ook lekker volgeschreven”. Ze antwoordde bevestigend en zei dat het haar niet uitmaakte. Ze voelde toch niets door al het snijden.
Automutilatie. Het woord schoot me direct het hoofd in. Daardoor keek ik wat beter naar haar arm. Ik zag verschillende strepen zitten op kleine afstand van elkaar. “Alleen als ik mijn hand dicht bij de oven houd, dan voel ik wat.” “Wat naar dat je niets meer voelt,” zei ik.
“Nee hoor mevrouw, dat is niet erg. Als ik ga vechten en ze slaan me hard op mijn arm, dan voel ik het niet en kan ik goed terugslaan.”