“Dit is voor een neukbeurt. Je hebt zeven minuten, geen minuut langer. Ik lig in kamer zes.” De keurig gekapte vrouw in mantelpak legt honderd euro op de toonbank van het truckerscafé en loopt naar boven. De deur klapt achter haar dicht.

Het blijft stil in het café. De man op de hoek van de toog, bebrild en kaal, zet zijn bier neer en kijkt rond. Een andere man, wat vadsig en met een rond gezicht kijkt verbaasd. Een derde man met een sik en een petje kijkt ook naar de anderen. De bebrilde man komt half overeind van zijn kruk. Te laat. De sik heeft het briefje van honderd al te pakken en loopt door de deur achter de vrouw aan.

Hij neemt de trap met twee treden tegelijk en rent bijna door de lange gang naar kamer zes. Hij brengt zijn ademhaling tot rust en klopt aan.

De vrouw heeft haar mantelpak uit getrokken en ligt naakt op bed. De man kijkt naar haar. Haar gezicht is een schilderij: de make-up verhult echter niet de rimpels en vouwen van het oude vel. De  overhangende oogleden zijn met blauw gekleurd, de lippen zijn knalrood en de kraaienpootjes lijken wel loopgraven. Hij ziet borsten die uitgezakt zijn, de tepels staan niet meer omhoog zoals bij de meeste jonge meisjes die hij normaal gesproken neukt, maar wijzen naar de onzichtbare navel. De buik hangt als een lege zak om haar heen, de striae duidelijk zichtbaar. De dijen blubberen over het bed en de spataderen maken van haar onderbenen een blauwe waas. Ze heeft zich niet geschoren en door de schaamharen heen ziet de man uitgelubberde schaamlippen.

De man neemt de vrouw goed zich op, gaat naast haar liggen, aait haar over de gekamde pruik en zegt dan: “Nee, dank je.” Hij staat weer op en loopt weg, haar achterlatend op het bed. Het geld neemt hij mee om het beeld te verdrinken.