bron
Ooit waren er drie goudvisjes. Zij leefden in een groot aquarium gezellig met zijn drieën. Ze zwommen rond, aten hun buikjes rond aan algen, voer en takjes groen.
Op zekere dag, twee jaar nadat ze in het aquarium kwamen te wonen, werd het grootste goudvisje ziek en stierf uiteindelijk. Het was naar om te zien hoe een goudvisje sterft: het omhoogdrijven en proberen weer recht te blijven zwemmen, het mondje dat wanhopig naar lucht blijft happen, het flipperen van de vinnetjes die het vissenlichaampje niet meer kunnen bijsturen en vervolgens het zakken naar de bodem, de open oogjes die niet meer heen en weer bewegen. En dan: het netje waarmee de eigenaar het visje uit het aquarium schept en hem een witporseleinen begrafenis geeft.
Het tweede goudvisje stierf niet lang daarna. Slechts twee dagen scheidden het verscheiden van de twee vissen. De derde bleef stug doorzwemmen. Tot vandaag. Ook dit visje zal een witporseleinen begrafenis krijgen.
Het aquarium zal worden schoongemaakt en opgeborgen.
Snif.