De vrouw is al bejaard, maar toch heeft ze zich netjes aangekleed. Haar witte Marilyn Monroe-jurk valt over haar knokige knieën, de kalknagelende voeten steken in vale zwarte dansschoenen.
Haar platinablond geverfde haren zitten in de krul als een kroon rond haar hoofd. Blauwe oogschaduw, rode lippenstift en dikke lagen poeder en oranje rouge kunnen de rimpels niet meer verbergen. Een zwart sjaaltje rond de nek moet het zwabberende halsvel bedekken. De dame staat klaar om te dansen.
Het heeft iets onnoemelijks triests
Desondanks herbeleeft ze haar jeugd. Ze walst, jivet en rock ‘n’ rollt alsof haar leven ervan afhangt.
Haar man, gekleed in een sjiek colbert dat allang niet meer over de grote buik past, staat bij haar op de dansvloer. Hij begeleidt haar bij de wals en de tango. De jive en de rock ‘n’ roll kan hij allang niet meer bijhouden. Maar hij kijkt naar zijn vrouw en geniet van de levenslust die zij voor hen beiden laat zien. Je ziet hem bijna denken: “Wat hou ik onnoemelijk veel van haar.”
En toch heeft het iets onnoemelijks triests.
