Ik beken, ik heb iets vreselijks gedaan. Ik schaam me diep. Ik durf er bijna niet over te schrijven, maar ik vind dat ik het toch moet opschrijven. Ik hoop dat jullie, lieve lezers, mij kunnen vergeven voor dit vreselijks.
Het is echt zo erg en ik kon er niets aan doen. Ik voel me er zo ontzettend slecht onder.
Het begon allemaal vrij normaal. Ik reed in de auto en ik let altijd goed op als ik rijd, zoals ook nu. Ik was op weg om boodschappen te gaan doen of ik reed naar karate, dat kan ik me niet meer herinneren. Het was ook zo’n schok!
Ineens kwamen ze eraan rennen. Vanuit het niets! Ik kon gewoon niet meer remmen en ik ben normaal altijd zo voorzichtig. Ze kwamen zelfs aanrennen over het zebrapad. Normaal gesproken stop ik altijd als ik voetgangers bij een zebra zie. Om de een of andere reden lukte dat niet meer.
Ik kon er echt niets aan doen. Ik wist ook niet meer wat ik moest doen en ik ben doorgereden. In mijn hoofd speelde maar één gedachte: “Martha, je bent een moordenaar! Hoe kun je dat nou doen? Moordenaar! En ze staken ook nog op de zebra over! Hoe kun je? Waarom remde je niet? Je hebt toch zo’n goed reactievermogen? Slecht, slecht mens, verschrikkelijk, vreselijk slecht mens!”
Het was echt iets vreselijks
Ik minderde vaart om te stoppen en de schade te bekijken, maar toen ik in mijn achteruitkijkspiegel keek, zag ik dat de waterhoentjes zonder schade aan de overkant waren gekomen.
