Ik had je niet moeten proberen te kussen. Het regende en je haar was doornat, de druppels liepen in je ogen en mijn mascara was uitgelopen. Weet je nog? In het gras ‘s zomers. Het was zo hoog dat niemand ons zag als we daar samen zaten. En toen, die nacht, we waren nog zo jong.
We kwamen elkaar jaren later pas weer tegen. Als een phoenix verrees je uit de as. Het was weer zomer en het gras was weer hoog. Mijn hand streelde je gezicht en ik boog naar je toe. Probeerde je te zoenen. Je schrok en haalde mijn hand weg. Dat had niet zo ruw gehoeven, want dan had ik je geen klap hoeven geven en je hoeven uitschelden. Waarom kan het niet weer zijn zoals vroeger?
O, ze houdt van je. Houdt ze echt van je? Heeft ze je nodig zoals ik je nodig heb? Je hield toch van mij? Ik houd van je, mijn god wat houd ik van je. Ik zou tot de Zuidpool lopen en terug om je te laten zien dat ik nog altijd van je houd. Ik zou Troje platbranden voor jou, weet je dat wel?
We hadden niet in het gras moeten gaan zitten, zoals vroeger. We hadden niet samen op die kamer moeten gaan zitten.
Weet je, het is jouw schuld! Je had het licht niet uit moeten doen. Ik dacht dat het weer als vroeger was. Als jij het licht niet had uitgedaan, dan had ik je niet tegen me aan gehouden, dan had ik niet geprobeerd je te kussen. Het is jouw schuld! Met je blikken. En je had nooit geweten wat ik nog voor je voelde. Je doet nog steeds boos, maar je liegt. Ik weet het zeker: je liegt! Maar het maakt niet uit wat je zegt. Je komt wel bij me terug. Ik kom wel weer terug als een phoenix die herrijst uit de as. Je bent nog niet van me af.
Ik had je alleen niet moeten proberen te kussen.