Het debat verhard. De standpunten polariseren. Het uitschelden is begonnen. Kreten van zeventig jaar en langer geleden ontsieren gevels in dorpen. De rillingen lopen over mijn rug: “Eigen volk eerst.”
@drspee Ik snap het. Troost je met de gedachte dat je minder bevreesd door het leven gaat dan die kortzichtigen?
— Hakim el Arbiati (@Hakim_ela) October 5, 2015
Dit kreeg ik als antwoord van een jurist op een vorige tweet:
@drspee Die teksten zijn van alle tijden toch?
— Hakim el Arbiati (@Hakim_ela) October 5, 2015
Ik vind het doodeng. Ik zie vergelijkingen met de opkomst van het nationaal socialisme in het Interbellum. Overigens betekent dat niet dat we dan maar iedereen voor rotte vis moeten uitmaken:
Zowel links als rechts van het politieke spectrum verharden zich de uitspraken. En vliegen ze wat mij betreft uit de bocht. Er lijkt geen ruimte meer te zijn voor nuance, voor redelijkheid en voor een open blik. Voor vertrouwen in de goedheid van de mens.
Misschien maakt mij dat naïef, eigenlijk weet ik dat wel zeker, dat ik naïef ben. Dat is dan jammer. Natuurlijk weet ik dat er rotte appels tussen zitten, maar moeten we die appels de rest van de mand laten aantasten?
Ik zie mensen
Dat zei ik tegen Hakim. Ik zie geen aparte volkeren. Ik zie mensen die recht hebben op een veilig thuis, op scholing en het recht op gelukkig zijn.
Ik zie mensen die op de wereld wonen: ik zie geen landsgrenzen. Ik heb namelijk nog nooit een streepje op de grond gezien tussen België en Nederland.
Ik weet dat het niet mogelijk is, maar als we het hebben over mensen, dan zou ik terug willen naar het Pangaea: de tijd dat alle continenten nog als een grote landmassa aan elkaar lagen. Zonder landsindelingen, zonder onderscheid van cultuur, geloof en ras.
Zijn we niet allemaal in de eerste plaats mensen?
