Voldaan stapte ik gisteren van de tatami. Ik had de eerste plaats bereikt en mijn tegenstandster had wat moeite gehad om haar gevoelens onder controle te houden, zowel tijdens als vlak na de wedstrijd. Ik was een beetje ontdaan en ging op zoek naar mijn coach. Ik had even wat bevestiging nodig.

Terwijl ik met mijn spullen naar mijn coach loop, spreekt een vrouw mij aan. “Mag ik wat tegen je zeggen?” Ik antwoordde dat dat mocht.
“Mag ik je adviseren om een t-shirt aan te trekken?”
Ik kijk naar beneden en zie het topje onder mijn karatepak. “Ik heb een t-shirt aan,” antwoord ik verbaasd.
De vrouw kijkt me aan alsof ik net uit een ei ben gekropen. “Je ziet alleen maar dat,” zegt ze, wijzend naar het spleetje dat mijn borsten vormen boven het topje.
“Dank je wel.”
“Ik bedoel het niet slecht, hoor.”
“Dat begrijp ik, daarom zeg ik ook dank je wel.” En ik loop weg naar de tribune waar een paar ouders en trainingsmaatjes zitten. Nog een keer kijk ik achterom en ik zie het t-shirt dat zij draagt. Ze hoort bij de karateclub van mijn overwonnen tegenstandster.