Daar komt de schaal met uitgetelde stukjes vlees binnen. Het voorgerecht van het halve kopje soep is al binnen voor een goede bodem. De groente en de patat staat al op tafel. Aanvallen maar. Op Tweede Kerstdag is de ergste trek al weg, want Eerste Kerstdag hebben we ons te goed gedaan overdadig te veel en te vet eten. Lekker was het wel.

Naast me zit neef Karel, de jongste telg van mijn zus Marjan. Een bijzonder kind, dat is ie. Hij neemt geen blad voor zijn mond. Zijn kleren hebben prachtige paars-blauwe glinsterende kleuren met vrolijke pailletten. Hij draagt een markant hoedje. Echt Karel.
Toch mag ik hem wel, die Karel. Eerlijk als altijd roept hij tegen tante Annelies, mijn schoonzus, dat het vlees er heerlijk uitziet, maar dat hij best twee of drie stukjes lust. Hoe dat nu moet. Annelies reageert niet, waarop Karel opstaat en de keuken inspecteert. Daar vindt hij meer vlees, dat Annelies voor een andere maaltijd wilde bewaren. Ze zegt niets.
Karel deelt royaal uit aan de andere gezinsleden. We zitten met elf man aan tafel. De gastvrouw Annelies, mijn schoonzus, en haar echtgenoot Guus, mijn oudste broer. Zij hebben twee dochters. Keurig opgevoed, houden zich altijd aan de regels en halen goede cijfers op school. Ze zien eruit om door een ringetje te halen. Dan Marjan en Viktor, de ouders van Karel en Johan. Johan is een echte student, onopvallend, houdt van bijzondere muziek, maar staat echt in de schaduw van Karel. Wij zijn er met onze zoon Tim, in mijn buik zit nummer twee lekker te bewegen. Ik ben acht maanden zwanger.
Karel neemt nog een glas wijn. Van zijn ouders mag het, ondanks dat hij nog maar veertien is. Karel begint al wat loslippiger te worden. Zijn grapjes worden iets te lollig en de mopjes pikanter. We kletsen er met z’n allen lustig op los.
Karel praat over school alsof het bijzaak is. Voor hem is dat ook zo. Het is een slimmerik, die helemaal geen zin heeft in school. Op de basisschool zeiden ze het al, maar ook hier op het gymnasium moet je hem blijven uitdagen. Karel maakt liever muziek met zijn elektrische gitaar en keyboard. Hij heeft het helemaal in zich. Het ritme, het zangtalent, muziek schrijven, hij kan het allemaal. Maar ja, hier valt geen droog brood mee te verdienen.
Als het over de vakantie gaat zegt Karel ineens dat hij graag naar een naturistencamping gaat. Het valt stil aan tafel en er wordt gekeken naar Marjan en Viktor die een kleur krijgen. Zouden zij ook…? Haha. Wat dan nog? Dat moet iedereen zelf weten. Maar Karel gaat verder over de camping en het wordt steeds beschamender. “Karel, laat de details maar weg”, zegt zijn moeder angstvallig. Maar het hossen en dansen op een avond laat onze fantasieën de vrije loop.
Viktor begint over iets anders. De verbouwing van het huis. Hij probeert met alle macht de aandacht af te leiden. Maar Karel wil nog iets vertellen over de boottocht, het broodbakken, de blote wandeling in het bos toen de boswachter eraan kwam. Viktor doet nog een poging om te starten met hoe moeilijk het is om mensen te krijgen bij een verbouwing. Na de crisis is het veel lastiger geworden. Karel draait bij, maar slurpt inmiddels zijn toetje naar binnen. IJs met chocola en sinaasappel, een perfect dessert besprenkeld met citroen en versierd met een blaadje munt en een handje nootjes. Heerlijk gewoon. Karel heeft het ijs in een hap op. “Is er nog meer? Op één been kan ik niet leven hoor.” Annelies zorgt nog voor extra ijs en haalt meteen espresso, cappuccino en gewone koffie voor wie het wil. Een prachtige etagère vol chocolaatjes wordt binnengebracht.
Viktor begint nogmaals over de verbouwing en begint over de slaapkamer en de kasten. Karel bedenkt zich geen moment en springt er gretig op in. “Ja, je moet die speeltjes wel goed verstoppen hè, anders gaat Johan ermee aan de haal.” Johan is drie jaar ouder en weet ook een stuk meer. “Wil je het niet vertellen, Johan?” Johan zegt niets. Hij wil niet opvallen.
Dan begint Karel over mijn buik te wrijven. “Zo dat gaat al lekker tekeer daar binnen.” Hij kijkt strak naar mij en ik voel me ongemakkelijk. “Hoe voelt dat nou, een kindje in je buik? En heb je dan nog wel seks met Tom?” Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar dat hoeft ook niet, want Karel vult het zelf wel in. Hij vertelt wat hij weleens op TV heeft gezien. De tafel valt stil. Weer probeert Viktor nog wat over de verbouwing te vertellen.
“Het grove werk is bijna klaar, dan moeten we nog schilderen.” Karel is niet meer te stoppen. Te veel wijn of te weinig opvoeding? Ik weet het niet. “Ja, ja, nog schilderen, dat duurt vast ook nog maanden. Maar ik kan er wel iets bijzonders van maken.” Het geval wil, dat Karel best aardig kan schilderen. Niet alleen muziek, ook de schilderkunst is aan hem besteed.
Karel mag een kastdeur beschilderen met de kleuren die Viktor aangeeft. “Gaaf,Viktor.” “Als ik het echt niet mooi vindt, gaat er een kwast over.” “Prima hoor”, zegt Karel, “als het klaar is, kan ik zelf ook eindelijk uit de kast komen. Zo, dat is eruit.”
Hanneke de Frel