Ik groeide de eerste zes jaar van mijn leven op op een tochtige zolderverdieping aan het Noordeinde in Den Haag. We hadden geen warm water, wel een potkacheltje en er was altijd een kerstboom.
Een kerstboom met echte kaarsjes want lampjes bestonden er nog niet.

Mijn vader was een bijna spreekwoordelijk onhandige man maar erg gesteld op traditie en gezelligheid.
Ieder jaar zaten mijn moeder en ik weer met samengeknepen billen want dan was daar zijn grote moment: Het Aansteken Van De Boom! Vaak letterlijk, de emmer water met dweil onder de boom stond er niet voor niets! Gelukkig is het dankzij de alertheid van mijn moeder altijd goed afgelopen maar een ontspannen kerstfeest was het zelden.
Toen ik zes jaar was verhuisden wij naar een etage in het huis waar ook mijn hulpbehoevende oma woonde.
Zij had een groot gezin met zeven kinderen en inmiddels vele kleinkinderen die het kerstfeest altijd met elkaar bij haar kwamen vieren.
Daar was de kerstboom, er werden kerstliedjes gezongen en er waren altijd lekkere dingen.
Omdat wij er ook woonden lag de zorg voor de boodschappen, het eten, het klaarzetten en het opruimen bij mijn moeder en ik weet niet beter dan dat ik haar hielp. Daar was niks mis mee maar of ik nu zo van die dagen genoot kan ik me eigenlijk helemaal niet meer herinneren.
Zelf hadden wij geen kerstboom want ‘we zaten toch bij oma’ en later begreep ik dat mijn moeder het aansteken van de boom liever voorkwam ook al protesteerde mijn vader daar heftig tegen.
Toen de elektrische lampjes kwamen vond mijn moeder dat een goede voorwaarde voor weer een eigen boom tot grote afschuw van mijn vader want een kerstboom was geen kerstboom zonder echte kaarsjes! Bovendien vond hij die lampjes véél te duur dus er kwam geen boom…
Jaren gingen zonder kerstboom voorbij. Ik was het huis uit, woonde eerst in Amsterdam en later in Friesland, kwam de kerstdagen vaak wel in Den Haag maar of er nu wel of geen boom was maakte me weinig uit. Toch bleef het tussen mijn ouders een twistpunt waar ik me vooral niet mee bemoeide.
Inmiddels was mijn moeder gaan schilderen en begon ze in opdracht te werken.
Ze verkocht en verdiende voor het eerst zélf haar eigen geld!
Opeens stond daar een boom met elektrische kaarsjes! Mijn vader reageerde als door een wesp gestoken om als een blad aan de boom om te draaien want nu mocht de boom de hele dag aan!
 
Eenmaal in mijn kabouterhuisje aan de vaart met altijd P’s in huis had ik geen kerstboom. Tot een vriendin, die de kerstdagen zou komen logeren, besloot daar verandering in te brengen. Ze nam een mini-boompje mee inclusief lampjes en versiering!
Best gezellig al stond de plantenspuit altijd klaar – niet omdat de boom in de fik ging maar om de P’s op te voeden!
Het voelde opeens weer als heel vroeger…
De mini-boompjes bleven want ik had nu eenmaal de versiering en ja, het hoorde erbij.
Ik had het altijd zo druk, hield door mijn drukke baan en andere zaken jarenlang maar nauwelijks mijn hoofd boven water en begon er steeds meer tegen op te zien alles te voorschijn te halen. Maar als het boompje eenmaal stond, stond het er soms in februari nog! In het dorp werden weddenschappen afgesloten hoe lang het dat jaar weer zou duren…
En weet je dat een kerstboom-met-kluit zelfs luis kan krijgen als hij lang blijft staan?
Na het overlijden van mijn ouders begon ik steeds meer moeite met de kerstdagen te krijgen.
Kerstmis is nu eenmaal de tijd waar je door de reclame, de Libelle, alle talkshows en GTST met je neus op het feit wordt gedrukt dat je geen gezin hebt.
En geen familie, geen grootouders en geen kleinkinderen.
Dat je eigenlijk helemaal-alleen-op-de-wereld bent.
Natuurlijk is dat niet zo. Vaak werd ik door vrienden uitgenodigd, waren er vrienden hier, deed ik allerlei gezellige dingen maar toch, altijd sloeg dat helemaal-alleen-op-de-wereld-gevoel genadeloos toe. Wat ik ook deed, hoe ik er ook tegen vocht, hoe ik ook mijn best deed daar iets aan te doen.
Zelfs Kerst-in-de-sneeuw-in-Zweden met muziek en vrienden hielp niet echt.
Het gevoel bleef en heeft heel lang mijn kerstdagen beheerst.
Achteraf zelfs tot in mijn jongste kindertijd.
Nu is het december 2019.
Ik heb nog steeds geen kerstboom want dat kan niet met de P’s.
Net als vorige jaren hangen mijn Adventssterren en staan de Zweedse trappetjes voor de ramen.
Net als vorige jaren branden overal in huis de lichtjes. En de kachel.
Dat is nog allemaal hetzelfde.
Maar kerstmis zal nooit meer hetzelfde zijn.
Kerstmis vier ik dit jaar samen!
Samen met mijn broer, samen met mijn zusjes en samen met hun partners.
Samen met de familie die voor mij altijd ergens boven de horizon zweefde.
De familie die niet wist dat ik bestond.
Hoe Kersterig wil je het hebben?
We kunnen zo meedoen aan die reclame, die Libelle, die talkshow of aan GTST maar waarschijnlijk gelooft niemand het verhaal.
Het verhaal dat toch echt is gebeurd.
Nóóit meer het helemaal-alleen-op-de-wereld gevoel.
Nóóit meer Kerstmis zonder familie.
Mijn Kerstverhaal.
Ons verhaal.
Dit verhaal verscheen eerder op het blog van Liesbeth van Berkel