Elja schrijft over hoe ze haar dochter zou opvoeden als ze die zou hebben gehad. Ze schrijft over gevoel voor eigenwaarde en over gevoel voor je lichaam. Over hoe de ene moeder het keurslijf waar ze in zit probeert op te dringen aan de dochter van een andere moeder. Elja verwoordt dat zelf stukken beter. Ga dat eerst maar even lezen. Ik wacht wel.
Klaar? Mooi, dan snap je mijn verhaal namelijk beter.
Dit verhaal gaat over eten in het openbaar en hoe ik mij daarvoor schaamde. Vóór mijn gastric bypass zou je mij namelijk nog geen ijsje zien eten in het openbaar, op straat, in de stad.

Waar schaamde je je dan voor?

Nou, ik wilde gewoon niet gezien worden met eten in mijn handen. Ik was bang voor de blikken van de mensen die dan met walging zouden kijken naar me en ik zàg ze gewoon al denken: “Ik snap wel waarom ze zo dik is.” Ik paste niet in het keurslijf.
Het keurslijf, waar Elja over spreekt, is namelijk overal om ons heen. De magere modellen op de catwalk, in tijdschriften, op televisie, in de bioscoop. Overal zien we vrouwen die maximaal maatje 36 en bij hoge uitzondering 38 dragen en misschien zelfs wel maat 34 als nieuwe standaardmaat. Dat is waar we heen moeten als het aan de industrie ligt.
Een van de klanten waarvoor ik een website heb gemaakt, liet het me zien met photoshop. Hij pakte het gezicht van een model en klapte dat om naar de andere kant. Een simpele actie in het fotobewerkingsprogramma, maar het model had ineens een symmetrisch gezicht. Het was bijna eng om te zien. De ogen, de jukbeenderen, de lippen, alles klopte perfecte symmetrie.
Ook liet hij me zien dat bijna alle foto’s van modemerken worden bewerkt. De gele kleuren worden omhoog getrokken om meer warmte in de foto te krijgen en de blauwe kleuren worden ook naar voren gehaald in de schaduwen. Zo krijg je een warmere foto, die meer uitstraalt dan een foto die niet dusdanig is bewerkt.
Een andere fotograaf, op het vrijgezellenfeestje van een vriendin van mij liet zien aan alle aanwezige dames wat je kunt doen met photoshop voor modellen: grotere borsten, rondere billen, smaller middeltje, littekens of kleine oneffenheden in het gezicht wegwerken. Het kan allemaal. Het is dat keurslijf.
Ik wil tegenwoordig niet eens meer in een keurslijf passen. Ik ben blij met wie ik ben, hoe ik ben (oke, er mag echt nog wel een kilootje of vijf vanaf) en wat ik doe. Ik weet ook dat het keurslijf van maat 36/38 niet voor mij is weggelegd. En joeptiedoe! Gelukkig zit ik niet in de eenheidsworst. Ik ben een vrouw met ronde vormen en ik ben daar trots op.
Die bypass was nodig. Ik draag mijn kleding inmiddels tien maten kleiner en ik draag mijn hoofd opgeheven. Ik ben aan mijn tweede puberteit begonnen (helaas inclusief de acne, maar wel in mindere mate) en ik geniet met volle teugen van alle aandacht die ik krijg.
Ik voel me vrouw en als ik dochters had, zou ik ervoor willen waken dat ze zo zwaar worden als ik was. Ik zou ze ook leren hoe ze zich als vrouw moeten gedragen en hoe ze van hun eigen lijf kunnen houden, zoals ik nu eindelijk ook leer te doen. Ik zou ze ook laten zien wat een fotobewerkingsprogramma allemaal kan, zodat ze zich niet blind staren op alle dunnne meisjes waarmee ze geconfronteerd gaan worden.
Ik denk, Elja, dat jij dat ook zou kunnen, zeker omdat je het nu al uitdraagt. Ik geloof ook dat ik de dame die op het gewicht van het meisje wees, de waarheid zou hebben gezegd. Als ik dochters had, zou ik ze zeggen dat ze trots moeten zijn op wie ze zijn en wat ze uitstralen en wat ze willen bereiken. Niet op hoe slank ze zijn en of ze in een (veel te strak van buiten af opgelegd) keurslijf passen.
Overigens eet ik nog steeds geen ijsje op straat, deels omdat ik ervoor kies om dat niet te doen en deels omdat ik nog steeds denk dat mensen me er dan op aankijken.