bron
Zachtjes klonken haar voetstappen door de lange gangen. Het was donker en koud, haar adem ging haar in wolkjes voor. Langzaam haar rug tegen de muur drukkend, liep ze verder. Lara had het gevoel dat ze werd bekeken. Ze vond het doodeng hier.
Hier was een verlaten psychiatrische kliniek, waar ze op zoek was naar informatie. De elektriciteit was allang afgesloten, zelfs de noodverlichting boven de deuren deed het niet meer. Ze was binnengekomen via een deur achterin de kliniek. Het deurtje was opengewrikt door eerdere bezoekers. Waarschijnlijk waren dat jongeren geweest die zich verveelden en elkaar uitgedaagd hadden om in te breken. De graffiti op de muur bewees haar vermoeden.
Langzaam bewoog Lara zich voort langs de muren, soms de spinnenwebben uit haar gezicht vegend, hopend dat er geen spinnen meer in zaten. Ze was doodsbang voor spinnen. Ze kroop een hoek om en zag dat er in de muren van deze gang deuren zaten. De deuren hadden kleine kijkgaatjes; Lara concludeerde dat dit de kamers waren waar de patiënten van de kliniek woonden. Daar moest ze niet zijn. Ze wilde naar de administratie. Daar was de informatie die ze zocht.
Vijf maanden geleden had Lara een vriend gehad die na een avond stappen met zijn vrienden niet meer teruggekomen was. De politie had gezocht maar vond geen aanknopingspunten. De zaak was gesloten. De recherche ging ervanuit dat hij gewoon verdwenen was. Uit eigen beweging. Lara geloofde dit niet en ging zelf op onderzoek uit. Dat onderzoek leidde haar naar deze kliniek.
Ondertussen was Lara weer een hoek omgegaan. Nu kwam ze bij de receptie en ze vermoedde dat in het kamertje erachter de administratie zou zijn. Ze had geluk. Rijen vol dossiermappen, keurig gealfabetiseerd, stonden in kasten langs de wanden. Lara slaakte een zucht van opluchting. Deel één van haar missie was geslaagd. Nu nog het rapport zien te vinden over haar vriend. Ze liep kasten langs, haar ogen op de ruggen van de mappen gericht. Haar ogen waren inmiddels aan het donker gewend: ze kon nog net de letters onderscheiden.
Eindelijk vond zij de map met het dossier. Ze pakte de map en ging bij het raam staan om nog wat licht van de volle maan te hebben en ze las. En ze las. Haar vriend, tenminste, ze dacht dat hij haar vriend was, bleek er een dubbelleven op na te houden: ze las over zijn uitstapjes naar een salsaclub waar hij de sterren van de hemel had gedanst met een onbekende prachtvrouw.
“Gino,” huilde Lara, “hoe kon je?”
Dit is een vervolgverhaal met onregelmatig gepubliceerde delen. Lees ook deel 1 en daarna deel 2; deel 3 is ook wel handig om te lezen. Dan snap je dit vervolg.