Afgelopen dinsdag was ik aan het knuffelen met het achtjarige karatemeisje. We waren aan het kletsen over Parijs waar zij was geweest en dat ze op de Eiffeltoren was geweest. Ze vond het fantastisch. Een nieuw karatejongetje van een jaartje ouder zat erbij. “Hoe oud is uw dochter?” vroeg hij aan mij.

“O zij is niet mijn dochter hoor, ze is mijn liefste kleine vriendinnetje, maar zij is acht jaar,” antwoordde ik, “Ik heb zelf geen kinderen.” Het karatejongetje keek even aandachtig naar me: “Zou u wel kinderen willen?” vroeg hij aan me, zoals alleen kinderen dat zo eerlijk en direct kunnen.
Ik slikte. Er stonden ook volwassenen bij te luisteren, dus ik voelde dat ik toch wat tactischer moest antwoorden dan anders. “Ik denk het wel,” zei ik, “maar we zien wel hoe het loopt.” Het jongetje nam genoegen met dit antwoord.
Het achtjarige meisje keek me aan: “En toch begrijp ik niet waarom jij geen vriendje hebt.” Ik zei dat ik het ook nog steeds niet snapte. “Maar ik heb het prima naar mijn zin hoor: ik hoef niemand toestemming te vragen als ik iets wil doen en ik heb een tweepersoonsbed waar ik helemaal dwars in kan liggen.” Fluisterend zei ik: “En ik kan lekker scheetjes laten zonder dat ik sorry hoef te zeggen.” Het meisje gierde het uit van het lachen: “Ja dat doe ik ook!” hikte ze.
Toen riep haar vader haar en ze liep weg. “Doei,” zei ze, “ik moet naar huis.”
“Dag liefie!” riep ik haar na.
“Dahag,” zei het jongetje.
“Tot volgende week!” zei ik tegen hem.