Het heeft even geduurd, maar ook ik ga meedoen met de kom maar op uitdaging. Hij bestaat al een tijdje en ik zie de hashtag vaak voorbijkomen op de Twitters. En altijd dacht ik: volgende keer. Volgende keer. Dat is dus uitstel. Dus nu wel. Want nee zeggen, dat spreekt me aan.

Dat kon ik namelijk niet, nee zeggen. Maar ik heb het moeten leren. Er zijn redenen waarom ik nee zeg tegen een opdracht. En dat gebeurt om de volgende redenen:

• als het niet overeenkomt met mijn normen en waarden;
• als de opdracht te weinig oplevert;
• als ik zeker weet dat ik het echt niet kan.

Ik zal bijvoorbeeld nooit een wervende campagne tekst schrijven voor het dragen van zeehondenbontjassen of andere dierenvachten. Ook voor opdrachtgevers die slecht zijn voor het milieu of mensen of opdrachten waarbij mensen uitgesloten worden zal ik geen teksten schrijven. Dat kan ik niet verantwoorden voor mijn geweten.
Als een opdracht te weinig oplevert. Daarmee bedoel ik ervaring, contacten, uitdaging of centjes. Als de combinatie van deze vier naar mijn mening (lees: gevoel) te weinig oplevert, zal ik de opdracht weigeren.
De laatste weet ik uit ervaring. Laatst kreeg ik de vraag of ik Algemene Voorwaarden in het Engels kon vertalen. Ik heb daarop ‘nee’ gezegd. Dit is zo specifiek juridisch, dat ik die verantwoording niet op me wilde nemen. En dat heb ik ook gezegd. Degene die het me vroeg, zei later dat hij daar veel respect voor had. En dat is ook heel wat waard!