Als Nanneke vraagt naar mijn favoriete woord, dan schieten mij als neerlandica meteen verschillende opties door het hoofd. Dat gaat van ‘antoniem’ tot ‘zephyr’. Maar ook van ‘zee’ tot amaryllis’.

Ga ik voor een mooi en moeilijk woord zoals oxymoron of kies ik een woord dat gevoel oproept zoals liefde? Moet een woord moeilijk zijn om mooi te zijn of mag het ook een stopwoordje zijn?
Als ik een mooi woord mag kiezen dan ga ik voor een woord als onomatopee. Omdat het zo’n mooi ritme heeft: O-no-MA-to-PEE. Het danst bijna in je mond.
Als ik voor een simpel woord ga waar gevoel aan zit, dan ga ik toch voor het woord dat alles omvat wat mooi en goed is in deze wereld. De oervorm van alles wat ooit is ontstaan en het woord dat voor mij het allermeest betekenis heeft. Een woord dat onvoorwaardelijke liefde belichaamt. Dat is: moeder.