Er zit iets melancholisch in verhuizen. Het verhuizen zelf niet. Je gaat naar een nieuwe woning en daar ga je opnieuw beginnen: nieuwe buren, nieuwe woning, nieuwe buurt, nieuwe alles. Op je inrichting na. Tenminste, dat geldt voor mij. Ik neem al mijn kasten en banken en tafels mee naar mijn nieuwe huis. Het melancholische zit in het vertrekken uit de woning.

In die woning heb je namelijk herinneringen gemaakt. Ik heb er niet alleen keihard gewerkt om het mijn huisje te maken, ik heb er ook heel hard voor mijzelf gevochten. Ik nam beslissingen en afscheid en ik begroette nieuwe mensen in mijn leven.
Het inpakken van mijn spullen triggerde enorm veel herinneringen. Een oud spreekwoordenboekje dat ooit van mijn opa was en dat ik kreeg toen mijn moeder de woning van mijn oma opruimde.
Een foto die ik lang niet had gezien en die me deed denken aan mijn leven voor mijn operatie. Dat ik niet kon fietsen in Drenthe en dat we met de auto naar Borger gingen: 10 km verderop.
Foto’s van mijn vader in het ziekenhuis. Slik. Hij zag dit huis nog toen hij al ziek was. Mijn nieuwe woning ziet hij wat mij betreft van bovenaf (en hij zag dat het goed was).
Schoolboeken Nederlands toen ik dacht dat ik de rest van mijn leven voor de klas zou staan.
Mijn ondernemingsplan toen ik besloot om als zelfstandige verder te gaan.
Een schilderij dat mijn zusje voor me maakte.
De doos diversen met zooi waar ik aan gehecht ben.
Ondertussen heb ik inmiddels ontzettend veel weggegooid. Mijn nieuwe woning is iets kleiner. Je zou ook kunnen zeggen: knusser. Sommige dingen gingen met gemak, met andere dingen had ik wat meer moeite.
Je leven gaat door je handen en je maakt de keuze: in de prullenbak of in de verhuisdoos. Keuzes: wat neem je mee, wat gooi je weg. Welk deel van je leven heb je daadwerkelijk afgesloten en kan bij het mentale vuilnis?
Verhuizen: het is terugkijken, het is vooruitkijken. En voornamelijk toch erg vermoeiend.