Moe. Zo moe. Vanaf het moment dat ze opstond tot het moment dat ze naar bed ging, voelde ze zich moe. Het was geen fysieke moeheid, maar een geestelijke moeheid. En dat kwam doordat ze steeds maar aan het piekeren was. Ze piekerde over alles: over haar werk, over haar huis, over haar moeder, over haar eigen gezondheid.
Door dat piekeren lag ze ‘s nachts soms wakker. Dan maalde het door haar hoofd. Had ze niet teveel hooi op haar vork genomen door een huis te kopen? Hoe moest ze het gaan betalen als ze haar baan verloor? Er was niet veel stabiliteit en zekerheid in de branche waar ze werkte, dus ook geen financiële zekerheid. En natuurlijk was het adagium ook hier geldig: last in, first out. Ze had slechts een contract voor bepaalde tijd, dus daarom zou zij als eerste eruit gezet worden.
Als ze eruit zou worden gezet, dan had alleen haar uitkering nog maar en dat zou ook niet eeuwig duren. En wat als ze geen nieuwe baan meer vond? Wat dan? Dan moest ze haar huis verkopen, maar waar moest ze dan wonen? En de restschuld?
En zo lag ze wakker, wat haar werk natuurlijk ook niet ten goede kwam, omdat ze vermoeid op werk verscheen en zich slecht kon concentreren. Ze begon fouten te maken. Eerst kleine foutjes, daarna grotere en nog grotere. Tot de dag kwam, dat ze bij haar manager op kantoor moest verschijnen voor een functioneringsgesprek.
Vijf minuten later stond ze weer buiten en aan het einde van de maand op straat. Ze moest haar huis verkopen, maar hield een restschuld over. Ze kon nergens anders terecht, kreeg geen nieuwe baan en uiteindelijk eindigde ze als clochard onder een brug in Parijs. Haar nachtmerrie kwam uit.
photo credit: NimahelPhotoArt via photopin cc