Vandaag las ik het blog van Stephan Koopmans over hecht zijn naar aanleiding van de WOT. Hij drukte me met mijn neus op de feiten. Het ging ook over kwetsbare ouderen. Dat ben je vanaf je zeventigste. Mijn moeder wordt volgende week 70. En ook zij is verhuisd naar een appartement: geen eerste verdieping en zolder meer, geen tuin en een huismeester die het allemaal in de gaten houdt.

Stephan drukte me dus met de neus op de feiten. Vooral de vraag: wat laat je achter, wat neem je mee, maakte diepe indruk op mij. Ik heb nog geen huis hoeven opruimen. Gelukkig niet. Maar hoe lang gaat het duren voor ik zelf eraan moet geloven? Ik durf het niet te zeggen. Wil ik ook niet. En ik vind het doodeng om erover na te denken.
Toen mijn vader overleed, bijna 9 jaar geleden, heeft mijn moeder het huis al ten dele, stukje bij beetje, stapje voor stapje, ontdaan van dingen die zij niet wilde mee nemen in een eventuele verhuizing. Ik was blij dat ze dat deed. Alle dia’s van bloemetjes, plantjes en uitzichten van vakanties, studieboeken van toen, blokfluiten en muziek, de pijpen en de tabaksartikelen van mijn vader zijn weggedaan, verkocht of naar de vuilstort gegaan. Een sopraantje is naar mijn nichtjes gegaan.

De blokfluiten vond ik wel zonde

Ik ga zelf geen blokfluit meer spelen. Ik heb daar de tijd niet voor en ook de behoefte voel ik niet. Hij kwam terecht bij een blokfluitspeler die op zoek was naar een mooi instrument en die er ook verstand van had. Daar was ik blij om.
Jaren geleden heb ik mijn iaito, mijn Japanse zwaard, verkocht. Dat ging me aan het hart. Het was toch iets van mij, dat bij mij hoorde. Ik had hem zelf uitgezocht en uit Japan laten overkomen. Maar ik deed geen iaido meer en bij karate heb je alleen maar een boken, een houten zwaard nodig. Het stemt me af en toe nog een beetje treurig. Het feit dat mijn iaito naar een andere vechtsporter ging, die er goed mee om zou gaan, was een troost.
Ik vind het nog altijd moeilijk om dingen weg te doen. Maar ik weet dat ik dingen niet mee kan nemen het graf in. Dat stond ook al in het boekje Elckerlijc. Bezit, familie en vrienden zullen niet met je mee gaan het graf in. Het enige dat je mee kunt nemen zijn je goede daden, je deugden en je herinneringen. Dat ze dat in de Middeleeuwen al wisten en dat we dat nu lijken te zijn kwijt geraakt, is wat mij betreft een teken aan de wand.
Plaatje: Larry Li