“Wil je een koekje? Het zijn Koerdische, gekregen van een van de studenten. Er zitten dadels en vijgen in”
“Ja, is goed,” antwoordde ik. Terwijl ik naar mijn auto liep om bij mijn moeder te gaan eten, nam ik een hap van het koekje. En nog een en toen was het koekje op. En onmiddellijk ging het mis.

Er zaten niet alleen dadels en vijgen in, maar waarschijnlijk ook walnoten! Mijn tong begon op te zwellen, mijn verhemelte begon te jeuken en in mijn mond begon zich veel slijm te ontwikkelen. Ondertussen reed ik nog steeds richting mijn moeder. Toen ik bij haar was, liep ik direct door naar de wasbak om mijn mond te spoelen. Maar dat hielp niet. Uit ervaring weet ik dat melk ook nog wel eens wil helpen, maar zelfs dat werkte niet. Ik kreeg het steeds benauwder en benauwder.
Ik sprak inmiddels met dubbele tong, zo dik lag die lap vlees in mijn mond. “Ik moet naar de Eerste Hulp,” kreeg ik er nog net uit en ik liep de deur uit.
Aangekomen bij de SEH vertelde ik wat er met me aan de hand was. Onmiddellijk werd ik opgehaald door een van de artsen en meegenomen naar een brancard. Ik klom op de brancard en kreeg een infuus met medicijnen. Verder werd er een epipen in mijn been gezet. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Het deed nauwelijks pijn, maar ik dacht dat die pennen alleen voor insectenbeten waren.
De dokter gaf me nog een advies, hij was zelf ook van midden-oosterse afkomst.

Zo’n koekje heeft vaak noten in zich, dus wees voorzichtig

Toen ze klaar waren met me, zat ik op de brancard. Een beetje te appen met mijn moeder en met mijn teamgenootjes voor het EK van volgende week. Ja, volgende week is het EK en ik doe een avondje SEH. Tijdens het appen beginnen mijn vingers en armen te trillen. En niet een klein beetje, maar echt heftig. Ik kon mijn telefoon bijna niet meer vasthouden.
Gelukkig komen die artsen nog af en toe even kijken of het goed gaat, dus terwijl ik zo zat te trillen komt er een arts: “Hoe gaat het?” Dus ik zeg: “Kijk nou, ik zit zo te trillen, hoort dat erbij?” De arts legde uit dat dit kwam door de epipen. Daar zit adrenaline in en dat geeft een enorme boost waar je een verhoogde hartslag van kan krijgen en als dat begint uit te werken, dan is dat een van de bijwerkingen. Net als onrustig zijn en dat soort dingen.
Na de eerste hulp werd ik opgenomen ter observatie. Ze wilden zien of ik nog een terugval zou krijgen of dat alles goed zou blijven gaan. Gelukkig ging het allemaal goed. Mijn bloeddruk bleef laag, mijn ademhaling bleef rustig en mijn hartslag bleef normaal. Om elf uur mocht ik naar huis. Maar ik mocht niet zelf rijden. Mijn moeder heeft geen rijbewijs, dus dat wordt dan lastig. Fijn dat vriendinnetje L. mij kwam ophalen en mij heeft thuisgebracht. Ik was namelijk veel te duf van de medicijnen.
Op dit moment voel ik me goed. Ik heb nergens meer last van, maar mijn lichaam moet nog wel even die chemische troep verwerken. Ik heb nu ook standaard een epipen in mijn tas zitten. Dat moet, want de aanval was dit keer erger dan de vorige keren.
Ik heb mijn les geleerd. Ik neem geen koekjes meer aan van onbekende origine.
“Martha, wil je een koekje?”
“Nee, bedankt.”