Gabriël trok de deur achter zich dicht, deed de huissleutels in de brievenbus en hoorde ze vallen op de mat. In zijn rugzak zaten wat kleren en een notitieboekje met pen. Voor hij het tuinpad afliep, slaakte hij een diepe zucht en zette zich in beweging. Gabriël liep naar de trein en vertrok naar Schiphol. Daar zou hij het eerste vliegtuig pakken dat een plekje had. Het maakte hem niet uit waar naar toe.
Gabriël liep naar de balie om een ticket te kopen toen hij zijn naam hoorde roepen: “Gabe, hey Gabe!” Hij wilde niet omkijken, maar hij deed het toch. Het was zijn oude studiemaatje, Michel. “Hey, Michel.” Gabriël forceerde een glimlach op zijn gezicht.
“Je ziet eruit alsof er een vrachtwagen over je heen gereden is”, zei Michel bij wijze van begroeting.
“En bedankt he, Mich”, zei Gabe.
“Waar ga je naar toe?”
“Ik weet het niet, weg, in ieder geval.”
“Drink dan in ieder geval nog een kop koffie met me.”
Gabriël stemde toe. Eén kop koffie kon geen kwaad en Michel was tenslotte een goede vriend geweest tijdens zijn studie. Samen liepen ze naar een van de café’s die Schiphol rijk was. Ze gingen aan een tafel zitten en Michel bestelde twee koppen koffie bij de dame die de bestelling kwam opnemen.
“Hoezo ga je weg?” vroeg Michel. Gabriël zuchtte diep. Hij wist het zelf nog niet eens zo goed, maar hij voelde dat hij weg wilde. Het werd hem hier te veel. Hij wilde opnieuw beginnen, ver weg van zijn verleden. Tegen Michel zei hij echter: “Ik wil er even tussenuit.” Gabriël keek Michel aan. Geloofde Michel hem? Michel kon hem altijd al doorzien: hij was een slechte leugenaar. Michel trok één wenkbrauw op. “Lul niet,” zei Michel simpel.
Michel keek Gabriël doordringend aan. Er was iets met Gabriël aan de hand, maar wat? Michel besloot het uit te zoeken en zijn studievriend niet te laten gaan tot hij erachter was waarom Gabriël zo graag weg wilde. Ze konden het samen altijd goed vinden tijdens hun studie, maar door hun verschillende loopbanen waren ze elkaar uit het oog verloren en nu, tien jaar later, kwamen ze elkaar weer tegen op Schiphol. Michel zag dat de koffie op was en bestelde snel een nieuw bakkie voor hen beiden. Ze praatten wat over koetjes en kalfjes, hoe het met ze ging, over de vrouwen in hun leven en andere mannenzaken.
Michel stelde Gabriël nog een keer de vraag: “Zo, en hoe gaat het nu echt met je?” Gabriël keek even over de rand van zijn koffiemok en zuchtte diep. Zijn schouders zakten tien centimeter. Hij maakte een verslagen indruk. “Die baan, die ik al tien jaar had, direct na mijn studie, die ben ik kwijt. Crisis, reorganisatie, weet je. Mijn vriendin is vertrokken en mijn spaargeld is op.”
“Balen man,” zei Michel. Beide mannen namen een slok van hun koffie en vielen stil. Ze hoefden even niets te zeggen. Die tweede kop koffie had hun band weer hersteld. “Ik ga”, zei Gabriël. “Oké”, zei Michel, wetende dat hij hem niet kon tegenhouden. Maar Gabriël stond niet op. Het lukte niet. Nu hij Michel weer zag, weer met hem sprak, werd het een beetje lichter om hem heen.
Michel zei: “Waarom zou je achterom kijken als er nog zoveel moois voor je ligt? Ik was de afgelopen maanden in retraite. Ik had behoefte aan rust en bezinning. En dat heeft het me gebracht. Ik ben weer bij mezelf gekomen.” Gabriël luisterde naar het verhaal van Michel, over hoe hij de laatste jaren zichzelf was kwijtgeraakt, zijn goedbetaalde baan had opgezegd en naar een klooster was gegaan om daar zijn balans te herstellen. Hoe hij vol ideeën voor een eigen bedrijf is teruggekomen en dat hij daarin zijn levensgeluk wil gaan vinden. Michel vertelde en vertelde over alles wat hem was overkomen en hoe hij met de tegenslagen was omgegaan. Gabriël luisterde en stelde vragen en het gesprek verdiepte zich steeds meer. De ideeën die Michel had over zijn eigen bedrijf, leken hem wel wat en voor hij het wist deed hij voorstellen over hoe hij Michel zou kunnen helpen met het opzetten van zijn eigen bedrijf.
Michel keek hem aan en zei: “Deal, partner!” De mannen rekenden af en reden samen terug naar huis. Gabriël wist dat hij niet meer kon vertrekken, hij wilde dat ook niet meer.
De opdracht: One night your character decides to leave home and never come back (you decide the reason). But at the airport, he or she encounters an old friend, and they get in a conversation. Something about this conversation (you decide what it is) makes leaving home suddenly seem much more difficult than your character had expected…