Ik volg al sinds vier weken de cursus “Op het spoor van je levensmissie (pdf)” van Ellen van Son van Bureau Integer. Zij begeleidt mij en zeven anderen naar onze levensmissie. De cursus wordt tweewekelijks gegeven, gisteren was de derde avond.
Tijdens de derde avond gingen we mediteren om beelden tot ons te laten komen over onze levensmissie: hoe kun je die invulling geven. Sommigen van ons hadden hem al gevonden, anderen kwamen tijdens de meditatie tot inzicht (mooi!). Bij mij gebeurde er echter iets wat ik niet verwacht had.

Het pad van je levensmissie gaat niet altijd zonder hobbels

Dat is wat mij gisteren duidelijk werd en waar ik gisteren ook nog niet over kon praten of bloggen, maar ik wilde wel iets kwijt. Dat kon dus alleen in stilte.

Stilte is de taal van je ziel

Dat mailde Ellen mij. Ze had mijn blog van gisteren gelezen. Ik vond het een mooie uitspraak, daarom krijgt hij een plaatsje in het blog van vandaag.
Wat er tijdens de meditatie met mij gebeurde was iets wat ik niet verwacht had, zei ik al. Maar ik heb een bruggetje nodig om er verder over te kunnen schrijven, anders komt het zo rauw op je dak vallen.
Ik zat op een zachte bank met mijn voeten op de grond, een kussen in mijn rug en mijn hoofd tegen de leuning. Kortom, ik zat echt lekker. De meditatie begon. Ellen sprak wat inleidende zinnen en zette meditatiemuziek aan, zodat we ons goed konden concentreren op de beelden die we binnen kregen. Ik kreeg wel wat beelden binnen, maar ze waren wazig: alsof je een foto neemt van bewegend beeld. Ik concentreerde me op die beelden en hoe harder ik me concentreerde en probeerde om bij die beelden te komen, ik kwam er niet. Ze leken steeds verder van mij weg te zweven. Op dat moment gebeurde het.
Ik kreeg het ontzettend warm, mijn handen en voeten zaten aan de grond en aan de bank geplakt en mijn ogen wilden niet open, hoe hard ik ook probeerde. De warmte gierde door mijn hele lichaam van mijn tenen tot mijn hoofd en het zweet parelde op mijn rug. Mijn keel voelde alsof hij werd dichtgeknepen en ademhalen werd voor mijn gevoel heel moeilijk.
Verder werd ik door iets heel hard in de bank gedrukt, alsof er iets heel zwaars op mij zat. Het zat op mijn buik en op mijn schoot en duwde mij diep de bank in, onderwijl mijn keel dichtknijpend. Ik kon niets doen. Niets.
Mijn buikspieren trokken samen en konden niet meer ontspannen – ik heb er nog spierpijn van en mijn rug voelde heel stijf. Daarnaast werd ik ook nog misselijk. Ik mediteer wel eens, maar dit was me nog nooit overkomen. Ik kon er ook niet uitkomen, dus daarom was er ook paniek in mijn hoofd. Pas toen Ellen zei dat we onze handen en voeten rustig mochten bewegen, lukte het me weer. Ook kon ik op haar aangeven mijn ogen pas weer openen. Het was heel heftig, ik was doodmoe en nog heel lang van de wereld. En ‘s avonds sliep ik als een roos.
Gelukkig ving Ellen me heel goed op: daar ben ik dankbaar voor.

Maar er is dus een blokkade op het pad van mijn levensmissie

Dûh, als het makkelijk was geweest, dan had iedereen het wel gedaan. Eerst moet ik dus die blokkade overwinnen voor ik me aan mijn levensmissie kan gaan zetten.
O ja, mijn levensmissie is het opschrijven van de levensverhalen van mensen die buiten de maatschappij staan of stonden, zoals ik. De blokkade: ik zal eerst mijn eigen levensverhaal volledig onder ogen moeten zien en opschrijven, voor ik verder kan. Uitdagend, spannend en doodeng.