“Mevrouw, heeft u een passer voor mij te leen?”
“Ik heb geen passer, ik geef Nederlands. Ik heb dus geen passer nodig. Hoe komt het dat je passer stuk is?”
“Ik gooide hem tegen iemand aan,” zegt het meisje, met toch enige gêne in haar ogen. Ik schrik me een hoedje. “Hoe kan je dat nou doen?” vraag ik haar.
“Ja, dat is een lang verhaal,” zegt ze. Ze gaat er verder niet op in. Voor mij hoeft dit ook niet. Ik kijk haar diep in haar kille ogen en zeg tegen haar: “Denk je volgende keer even 1 seconde na voor je op iets reageert? Je had hem wel met het puntje van de passer in zijn oog kunnen raken! Dan was hij nu blind geweest.”
“Ja, mevrouw,” antwoordt ze. Ik heb niet het idee dat ik haar heb bereikt, maar een klasgenoot die kennelijk met haar op de basisschool heeft gezeten zegt: “Haha, dat zei de juffrouw op de basisschool ook al tegen je!” Ze heeft het dus minimaal één keer eerder gehoord.