Veel te sjieke loge
Gisteren schreef ik een blog terugblik. Dat is niet hetzelfde als een persoonlijke terugblik. Dat doe ik vandaag. Vandaag vind ik dé dag om eens terug te blikken. Vorig jaar deed ik dat aan de hand van vijf vragen om bij stil te staan. Lijkt me leuk om die weer tevoorschijn te halen en te kijken wat ervan terechtgekomen is.
De eerste twee vragen gingen over het nu: waar kom ik vandaan en waar sta ik nu.
Voor mijn gevoel kom ik uit een diep donker dal van werkloosheid en geldzorgen aan het begin van 2014. Ik mocht mijn huis nog niet verkopen omdat ik 2 euro te weinig hypotheek betaalde om in aanmerking te komen voor NHG. Maar in maart mocht ik dan eindelijk mijn huis verkopen omdat ik naar bijstandsniveau ging. Nooit gedacht dat er een lichtpuntje zou zitten in een bijstandsuitkering.
Het bleek het begin van een ommekeer, want het de tweede helft van het jaar ging het steeds beter met mij: zowel in mijn hoofd als financieel. Ik begon mijn eerste wankele schreden als zelfstandige. Met dank aan Petra die mij vroeg haar te helpen. Nu een half jaar later, gaat het goed. Ik sta nu veel positiever in het leven.
Mijn huis is verkocht en ik heb inmiddels een nieuwe woning kunnen huren. Daar zat ook nog een verhaaltje aan.
Ik stond tweede op de lijst voor het huren van de woning. De meneer die eerste stond, heeft een half uur rondgelopen, kon het niet goed zien, heeft nog meer getwijfeld, wilde de berging zien, en zei uiteindelijk: “Nou, ik denk dat ik het maar doe.”
De bezichtiging was op vrijdag, maandag werd ik opgebeld door de woningbouw: de man zag ervanaf en of ik nog interesse had? Ik stond te springen op de houten vloer in mijn huidige woning. De buurman zal wel gedacht hebben dat zijn lamp naar beneden kwam. Maar o wat was ik blij! En nog steeds. Afgelopen maandag is mijn intake goedgekeurd en nu dus alles regelen. Eén nadeel: ik kan de vaatwasser niet direct gebruiken. Als iemand een loodgieter weet die een barterdeal wil sluiten houd ik me aanbevolen: hij een website, ik een afvoer.
Mijn moeder vindt dat ik een enorm grote engel op mijn schouder heb zitten. Nu hoef ik niet onder een brug in Parijs terecht te komen. Hoewel ik het idee van leven als clochard onder een Parijse brug toch wel heel romantisch vind, ben ik toch wel blij met die engel. Ik begin mijn nieuwe jaar met een schone lei, een lopend Tekstbureau, lieve familie en fijne vriendinnen en vrienden die mij flink gesteund hebben de afgelopen tijd. En o ja, ik ben sinds 20 september 2013 46 kilo lichter! Je kunt zeggen dat ik een flinke winterjas heb uitgedaan.
De drie andere vragen gingen over de toekomst: waar wil ik naar toe, wat heb ik daarvoor nodig en welke stap kan ik morgen al zetten?
Waar wil ik naar toe. Vorig jaar schreef ik dat het een soort eindbestemming zou moeten zijn, maar dat is het niet. Het is een tussendoel. Voor mijn bedrijf zou ik graag zien dat het eind 2015 net zo lekker loopt als nu of liefst nog een beetje beter. Vorig jaar hoopte ik op een gewoon jaar. Dat is gelukt. Voor 2015 hoop ik dat het nog wat mooier wordt. Daar kan ik alleen maar zelf voor zorgen natuurlijk door plannen te verzinnen waardoor ik leuke dingen kan doen. Op de bucketlist staat in ieder geval een rondreis door IJsland, door de verhuizing wordt dat in 2016, maar wat in het vat zit verzuurt niet!
De stappen die ik morgen kan zetten, ja zelfs op 1 januari, is mijn moeder in ieder geval een dikke knuffel geven voor alles dat ze voor me doet. Dat is een begin. En lekker veel theater!
Moeders getrakteerd op Moeder ik wil bij de revue
Gisteren al gedaan, maar ik wens jullie een hele fijne jaarwisseling met je dierbaren en geliefden.
