Dit is zo’n verhaal waarvan je hoopt dat het niet waar is, dat je hoopt dat het uiteindelijk toch weer goed komt ondanks dat je de uitkomst al weet. En met iedere bladzijde die je leest, merk je dat de uitkomst onomkeerbaar is en dat je hoop langzaam minder wordt. Het onhandige kind is een boek dat je in een adem uitleest en je daarna nooit meer loslaat.

Van de achterflap:

Soms luister ik naar muziek uit onze kindertijd, en ik zou willen dat de muziek haar weer in mijn herinnering kan terugroepen, maar de muziek roept niets op, want we waren niet samen, we hebben niet dezelfde jeugd gehad. – het broertje
Een achtjarig meisje wordt vermist. Bij het horen van het amber alert weet haar vroegere lerares meteen dat ze dood is. Ze herinnert zich Diana nog goed, het meisje dat stelselmatig door haar ouders werd mishandeld. Steeds werden de verdenkingen gesust door de uiterst geloofwaardige ouders met logisch klinkende verhalen, en door de ingestudeerde verklaringen van het kind zelf. Iedereen die het meisje heeft gekend doet verslag. Zelf heeft ze slechts een stem in het politierapport.

De bijzondere opzet van Het onhandige kind

De opzet van dit verhaal is bijzonder. Het leest als een getuigenverslag. Zelfs de zinnen zijn soms krom, zoals dat gebruikelijk is in spreektaal. Maar vanwege de opzet is het niet storend. Je leest de verklaringen van de grootmoeder, de tante, het broertje, de verschillende schoolhoofden, de schoolarts, de maatschappelijk werker, bureau jeugdzorg, de politie-ambtenaren, de schoolinspectie en de juffrouw en de meester. De verklaringen worden afwisselend en aansluitend op elkaar getoond. In de eerste drie delen zijn de grootmoeder en de tante voornamelijk aan het woord, in deel vier tot en met zeven komen de school en de verschillende instanties aan het woord. In deel acht lees je wat er gebeurd is, ook weer aan de hand van verslagen.

Mijn leeservaring

Je leest het en je denkt: waarom doe je niets? Waarom haal je het kind niet uit huis? Waarom interview je de ouders niet apart? Waarom neem je pas zo laat, te laat, contact op met wie dan ook? Waarom? Die vraag bleef me op de lippen liggen. Ik las geen antwoorden: ik las uitvluchten, ik las excuses, ik las verklaringen van mensen die wel wilden maar niet konden. Ik was gefrustreerd door de onmacht van de buitenwacht als een gezin een front vormt.
Een citaat van het broertje uit de epiloog wil ik toch laten zien (geen spoiler):

Als ik huil, als ik denk: Het is afschuwelijk, dan is dat misschien om te proberen om nu gevoelens te hebben die ik toen niet had. Ze hebben me het recht om te huilen ontnomen, ik hoor in mijn hoofd hun stemmen die tegen me zeggen: Als je het niet wilde had je het gewoon moeten zeggen, ze kijken, in mijn hoofd, en ze glimlachen. [..]
Dan stel ik mezelf idiote vragen, ik vraag me af of zij zij had kunnen zijn, en ik ik, als we in een ander gezin waren geboren, en in een andere wereld , waren we dan als broer en zus geweest, – ik bedoel als zij niet zij en ik niet ik, niet degenen die we waren-, hadden de anderen die wij dan waren geweest broer en zus kunnen zijn?

Het onhandige kind van Alexandre Seurat is een boek dat echt bij je blijft niet alleen door de inhoud van het verhaal, maar ook door de bijzondere opzet. Wat mij betreft zou iedereen dit moeten lezen.
[bol_product_links block_id=”bol_58adc4fc3d016_selected-products” products=”9200000070999340,9200000074048856″ name=”review” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
Disclaimer: de link hierboven is een affiliate link. Dat betekent dat ik een beetje geld krijg van bol.com als jij dit boek koopt of iets anders via deze link.