Je zal maar over Almere moeten schrijven, ‘een stad waar je nog niet dood gevonden wil worden’, aldus Renate Dorrestein zelf. Maar het is haar wonderwel gelukt om een spannend en intrigerend dystopisch verhaal over de stad te schrijven. Met een bijrol voor het Weerwater.

Dorrestein speelt mee in haar eigen roman. Ze is verhuisd naar de stad om zich daar een jaar als gastschrijver te vestigen. Haar opdracht is een roman te schrijven met als achtergrond de stad Almere.
Dorresteins gastschrijverschap krijgt alleen een heel andere invulling dan zij zelf heeft gedacht. Er woedt een hevige storm en als deze is gaan liggen, dan blijkt de stad ingesloten te zijn door een grote mistbank. Als je de mistbank in gaat, dan verdwijn je in het niets. Iedereen die buiten Almere was, moet als verloren worden beschouwd. In de stad zelf zijn alleen nog maar heel veel vrouwen en kinderen en de mannen die niet werken of in Almere zelf werken. Ook de gevangenen van de Penitentiaire Inrichting (P.I.) Almere Binnen zijn overgebleven.
Na de eerste schok van het afgesloten zijn en de onvermijdelijke ziektes die uitbreken bij gebrek aan sanitaire voorzieningen, blijven er nog zo’n 5000 mensen over die het met elkaar moeten zien te redden.
In het centrum van de stad dicht bij het Weerwater ontstaat een nieuwe maatschappij. Met vallen en opstaan, met projecten en handenarbeid. Van niets naar een nieuwe hiërarchie.

Weerwater schuwt de lelijke kanten van de mens niet

Renate Dorrestein is erin geslaagd om een mooie, rauwe roman te schrijven. Eentje waarbij ze verschillende hoofdpersonen volgt in hun strijd om te overleven. Ze laat hun diepste gedachten zien: rauw, twijfelend, gericht op overleven en toch ook proberend hun laatste restje menselijkheid te behouden. En juist daardoor zijn ze zo levensecht: ze vechten om te blijven leven en doen daarbij dingen die ze niet voor mogelijk hadden gehouden.
Ook de keuze van de ramp – een allesvernietigende storm en een deken van mist – is zo typisch Nederlands, dat het alles nog geloofwaardiger maakt. Dorrestein heeft een dreigende sfeer gecreëerd in haar boek. Die sfeer blijft je bij. Je vraagt je tijdens het lezen af wat jij zou doen als je in zo’n situatie terecht zou komen. Dit is zo’n roman die een onrustig gevoel in je losmaakt en die je nog lang bijblijft.

Je leest deze roman gratis met Kobo Plus.
De links naar het boek en naar Kobo Plus zijn affiliate links naar Bol.com. Dat betekent dat ik een beetje geld krijg als jij dit boek of een ander koopt.