Kun jij rouwen om een romanheld? Het is natuurlijk wel een beetje vreemd om te treuren om iemand die je nooit in het echt hebt ontmoet en zelfs niet eens bestaat. Maar iedereen die boeken leest, begrijpt dat je soms zo kunt meeleven, dat je een dierbare verliest.

De rouw kan dan heel echt zijn, ondanks dat het maar papier is. Dat gevoel heb ik soms wel, maar wat vonden jullie ervan?

Geen echte rouw voor de bloggers van #50books

Ali had wel eens tranen gelaten om de dood van een romanpersonage, maar echte rouw? Nee, dat had ze niet. Ze was wel ontzettend nijdig om het onnodig laten sterven van een romanpersonage. Schrijver Raymond Feist had haar dat geflikt in Prince of the Blood. Dat had hij beter niet kunnen doen.
Niek hoefde niet lang na te denken. In Game of Thrones wordt een hoofdpersonage zo rigoureus vermoord door de schrijver, dat hij niet eens meer terug kan komen. En dat direct al in het eerste deel. Niek kon het echt niet geloven, maar kwam langzamerhand tot de conclusie dat het een geniale zet was van de schrijver.
Jannie rouwt niet om papieren helden. Ze vindt rouw ook een te groot woord voor het overlijden van romanpersonages. Ze zou het eerder teleurstelling willen noemen omdat, bijvoorbeeld, een serie dan niet meer door kan gaan. Natuurlijk voelt ze wel mee met moeilijke periodes in het leven van de romanhelden, maar dat is geen rouw.
Lalagè schrijft dat in boeken die in de ik-vorm zijn geschreven de hoofdpersoon meestal niet doodgaat. Dat is ook best logisch, want hoe moet een hoofdpersoon zijn eigen dood beschrijven? En toch moest ze denken aan Het bureau van J.J. Voskuil, en met name deel zeven: De dood van Maarten Koning waarbij je even moet weten dat Koning de hoofdpersoon is van deze serie. Ze laat soms stiekem wel een traantje bij wat andere boeken. Soms zijn tranentrekkers best leuk.

#50books vraag 10

Soms zijn er boeken die barsten van de fouten. En dan heb ik het niet alleen over spelfouten, maar ook fouten in de personages, fouten in de verhaallijn door verkeerd vertalen of in de werking van een machine. Dit kan er best wel eens voor zorgen dat je leesplezier verminderd, of sterker nog, vergald wordt. Tenminste, bij mij werkt dat zo. De vraag van deze week:

Heb jij boeken gelezen die echte fouten in zich hadden en wat doe je daarmee?

Zo kun je de uitgever schrijven om de fout te laten herstellen of maak je zelf een lijstje en laat je dat voorin het boek liggen, compleet met pagina nummer? Of doe je daar helemaal niets mee?
Zelf doe ik er niets mee: ik weet wel dat ik het iedere keer als ik het boek lees, weer opnieuw zal zien. Ik lees er zelfs naar toe. Ik weet bijvoorbeeld dat er een passage is in De kronieken van Aurian: Harp der winden waarin pagina’s lang twee personages verwisseld worden. En dat vind ik vreselijk irritant.
Wat doen jullie als je zoiets tegenkomt? Ik ben heel nieuwsgierig naar jullie antwoorden.
Iedereen is vrij om de vragen te beantwoorden zoals hij of zij wil. Laat een link naar je eigen blog achter in de reacties onder dit blog of reageer hieronder. Zo kan iedereen lezen wat jij ervan vindt. 
In 2016 was Hendrik-Jan de Wit de gastheer van de serie #50books. In 2013 en 2015 werden de vragen gesteld door initiatiefnemer Peter Pellenaars. Zelf nam ik in 2014 de honneurs waar.