Zo’n drie jaar loop ik nu rond in het onderwijs. Daarvoor heb ik zes jaar in het bedrijfsleven gewerkt. Mijn invalbaan op mijn tweede school is gestopt en ik ben nu dus per 1 januari parttime werkloos. Dat betekent dat ik weer de ellende van het UWV moet doorlopen om een uitkering te krijgen. Zuinig aan moet doen met mijn geld en niet meer kan kopen wat ik wil.

Welkom Scylla.
En dan begint het doemdenken. De zinnen die beginnen met “wat als…” spoken door mijn hoofd. Wat als ik nu geen andere baan meer vind? Wat als ik daar mijn salariseis niet uitonderhandeld krijg, als ik dan toch op tweede gesprek mag? Wat als ik niet voldoende geld verdien om mijn huis te betalen? En de overige rekeningen?
Dan moet ik mijn huis verkopen, blijf ik met een restschuld zitten en vanwege de uitkering kan ik geen nieuw huis kopen, maar om te huren verdien ik teveel en bovendien zijn daar wachtlijsten. In het worst case scenario eindig ik als een clochard onder een brug in Parijs, of achter een raampje met rode gordijntjes op de Oudezijds Achterburgwal in Amsterdam.
Een beter scenario, maar nog steeds niet al te best is dat mijn spulletjes in de opslag gaan of verkocht worden via Marktplaats en dat ik dan weer bij mijn moeder ga wonen. Nu is mijn moeder echt een schat van een vrouw, maar ik woon al zeventien jaar zelfstandig, dus terug naar huis wordt enorm zwaar.
Wat als…. wat als… wat als…. Zinnetjes die bijna mijn hele leven al door mijn hoofd spoken. Als een maalstroom als maar sneller en sneller en sneller. En natuurlijk helpt dat niet. Dat weet ik. Maar hoe stop je zo’n draaikolk met wat alsjes? Het liefste wil je het gewoon uitschreeuwen van ellende, maar dat doe je niet. Dat hoort niet, heb ik geleerd.