Single zijn, is alleen uit eten gaan

Gisteren was ik bij de Ikea in Delft om wat huishoudelijke zaken te kopen: voornamelijk bakjes op spullen in op te bergen. Omdat het toch etenstijd was, besloot ik om een hapje te eten in de kantine. Ja, een kantine, want ik vind het geen restaurant. Het doet me eigenlijk meer denken aan een mensa, waar je voor een paar euro een daghap naar binnen kan werken. Kantine dus. Een voedselfabriek.
Met het eten was weinig mis, behalve dan dat er geen groente bij zat en de saladebar erg slecht gevuld was (bruine randjes aan de komkommer, snotterige tomaat en veel te veel dressing op de overige salades). Dus dan maar een keer geen groente. En dan moet je met je dienblad voedsel ergens gaan zitten. Aan een tafeltje. Alleen. Single.
Dan zie ik al die mensen al meewarig kijken in mijn gedachten: “Ach, ze is alleen, wat zielig.” En dan: “Ik hoop dat ze niet bij ons komt zitten.”
Jaren geleden was ik op vakantie in Kos. Alleen. Acht dagen lang op het prachtige eiland. Mooie dingen gezien, maar ’s avonds moest er natuurlijk ook gegeten worden. Dus dan ga je naar restaurants. Maar als je in je eentje bent, dan krijg je niet de tafeltjes met uitzicht op zee toegewezen. Dan word je ergens anders neergezet, want je bent alleen en neemt een tafeltje voor twee in beslag, waar twee mensen kunnen zitten.
Het dieptepunt vond ik wel, dat ik op een avond vroeg of ik ergens kon eten en de ober aan mij vroeg: “Met hoeveel personen bent u?” Naar waarheid antwoordde ik: “Just me.” En de ogen van de ober werden zo groot als schoteltjes. Ik kreeg een tafeltje voor twee personen, vlak naast de keuken.
Sindsdien zorg ik dus dat ik een boek bij me heb als ik ergens ga eten. Zo kan ik mezelf helemaal verliezen in mijn boek en zie ik de blikken van de mensen niet. Mijn boek is mijn tafelpartner. Mijn boek is mijn eetgezelschap. Als men vraagt met hoeveel personen ik kom eten, zeg ik tegenwoordig: “Twee: ik en mijn boek.”