Single zijn, is alleen uit eten gaan
Gisteren was ik bij de Ikea in Delft om wat huishoudelijke zaken te kopen: voornamelijk bakjes op spullen in op te bergen. Omdat het toch etenstijd was, besloot ik om een hapje te eten in de kantine. Ja, een kantine, want ik vind het geen restaurant. Het doet me eigenlijk meer denken aan een mensa, waar je voor een paar euro een daghap naar binnen kan werken. Kantine dus. Een voedselfabriek.
Met het eten was weinig mis, behalve dan dat er geen groente bij zat en de saladebar erg slecht gevuld was (bruine randjes aan de komkommer, snotterige tomaat en veel te veel dressing op de overige salades). Dus dan maar een keer geen groente. En dan moet je met je dienblad voedsel ergens gaan zitten. Aan een tafeltje. Alleen. Single.
Dan zie ik al die mensen al meewarig kijken in mijn gedachten: “Ach, ze is alleen, wat zielig.” En dan: “Ik hoop dat ze niet bij ons komt zitten.”
Jaren geleden was ik op vakantie in Kos. Alleen. Acht dagen lang op het prachtige eiland. Mooie dingen gezien, maar ‘s avonds moest er natuurlijk ook gegeten worden. Dus dan ga je naar restaurants. Maar als je in je eentje bent, dan krijg je niet de tafeltjes met uitzicht op zee toegewezen. Dan word je ergens anders neergezet, want je bent alleen en neemt een tafeltje voor twee in beslag, waar twee mensen kunnen zitten.
Het dieptepunt vond ik wel, dat ik op een avond vroeg of ik ergens kon eten en de ober aan mij vroeg: “Met hoeveel personen bent u?” Naar waarheid antwoordde ik: “Just me.” En de ogen van de ober werden zo groot als schoteltjes. Ik kreeg een tafeltje voor twee personen, vlak naast de keuken.
Sindsdien zorg ik dus dat ik een boek bij me heb als ik ergens ga eten. Zo kan ik mezelf helemaal verliezen in mijn boek en zie ik de blikken van de mensen niet. Mijn boek is mijn tafelpartner. Mijn boek is mijn eetgezelschap. Als men vraagt met hoeveel personen ik kom eten, zeg ik tegenwoordig: “Twee: ik en mijn boek.”
Meer weten of vragen?
Ben je geïnteresseerd geraakt door dit blog? Stuur me een berichtje en help je verder!
Nieuw blog: Single zijn, is alleen uit eten gaan http://t.co/zXqxmEHi
Ik heb respect voor iedereen, die alleen naar de bioscoop gaat, die alleen uit eten gaat, die alleen op vakantie gaat en ga zo maar door. Dus niet zielig, apathisch of iets anders negatiefs. Nee, respect! Knap! Hulde!
Dank je wel. Dat doet me echt wel wat. 🙂
Misschien denken ze wel jaloers: goh, wat heerlijk, gewoon een keertje in je eentje uit eten, mazzelaar! Of: stoer, vrouw alleen uit eten. Of: die is zeker snel even spulletjes halen (…en verder niets). Dat zouden althans de eerste drie gedachten zijn die ik zou hebben.
Maar ik begrijp wel precies wat je bedoelt. Er schoot me meteen een nare herinnering te binnen. Mijn ouders zijn gescheiden dus met Kerst waren we met zijn drietjes (broer, moeder). We hadden ook geen grote familie dus ook niet echt ergens om naar toe te gaan.
We gingen dan altijd proberen er toch iets gezelligs van te maken, en een keer (ik was denk ik een jaar of 12?) gingen we uit eten naar een heel hip restaurant met cabaret-achtig vermaak. Helemaal in Amsterdam. Het was eerste Kerstdag en het zat vol met families van minstens 4, maar vooral met nog grotere groepen dan 4. Groepen met opa’s en oma’s en vaders en moeders en ooms en tantes….
Wij kregen een klein tafeltje achteraf, achter een pilaar. Daar zaten we dan. De sfeer was om te snijden. Ik ben zelden zo ongelukkig geweest als toen, kijkend naar al die mensen met hun complete en grote families. Ik weet wel dat veel mensen zo’n kerstdiner dramatisch vervelend vinden maar ik had maar wat graag geruild.
Ik bedoel maar, zelfs met een groep kun je je rot voelen. Hoe meer ik keek naar die anderen met grotere families, hoe rotter ik me voelde. En hoe meer we behandeld werden als onbelangrijk (net als jij beschrijft) hoe erger dat werd. Bah.
Het restaurant bestaat nog steeds, begreep ik laatst. Maar mij zul je er nooit meer zien.
En dan zit je opeens een heel verhaal te typen als reactie op verhaal van @drspee … http://t.co/wVs0j85edQ
Wat Elja zegt; ik ben ook single, dus denk te weten wat je zo ongeveer moet voelen.
Ik kijk dan altijd naar setjes die dan wel samen eten, maar waar geen woord (meer) wordt gewisseld. 😉 Dat is wel zo’n genoegdoening!
Herkenbaar! Mensen kijken meteen alsof je een ziekte hebt ofzo als je alleen zit. Terwijl ik het af en toe wel lekker vind; lekker mensen kijken terwijl ik een warme chocomelk naar binnen giet. Op zakenreis wel eens alleen gegeten, maar niet in alle landen doen ze daar raar over; in Frankrijk had ik er tenminste geen last van.
Ben nu happily married, maar ga ook wel eens (jaja ;-)) alleen op stap. Ach en dan kijken ze maar. Kijk ik lekker terug.
Ik heb ruim tien jaar als vrijgezel rond gewalst.
Veel pret gemaakt, maar ook veel verdriet gehad.
Het zit wel vaak va binnen *het gevoel van ik hoor er niet bij*
Mij viel op dat mensen juist respect toonden als je ergens alleen opdook.
dat van de waardeloze plekken herinner ik me ook wel ja!
Sinds een jaar of zeven ga ik alleen met vakantie. Naar Zweden, steeds naar een ander stukje én steeds naar de vrienden die ik er inmiddels heb gemaakt.
Spannend omdat ik niet wist of ik het leuk zou vinden en vooral of ik geen klankbord zou missen.
Het werd een openbaring! Overal rechts of links waar ik zin in had, zitten waar ik wilde, eten wat ik wilde en vooral heel veel lezen op de meest prachtige strandjes waar de zon altijd schijnt.
Ergens eten was wennen. Maar of het aan de buitengewoon aardige Zweden ligt of niet, ik krijg nooit een tafeltje op een slechte plek.
En ik heb dezelfde oplossing als jij gevonden: heb altijd een boek bij me! Én een schrijfboekje waar ik alles van me af en naar me toe kan schrijven.
Inmiddels wil ik niet meer anders, hoe leuk het ook is om met vrienden met vakantie te gaan.
Het is zeker even zoeken geweest de eerste keer maar wat ben ik blij dat ik het heb ‘gedurfd’, het brengt me heel veel vrijheid. Hoop het dan ook nog lang vol te houden, in mei mag ik weer!